ΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ

Υπαρχουν δυο εννοιες που χρησιμοποιουμε σαν ιδιες ενω δεν ταυτιζονται και δεν καλυπτουν η μια την αλλη.Πρεπει ομως να ξεκαθαριστουν οι εννοιες αυτες για να μην επικραττει συνχυση και κριτικη κενοτητα.Οι δυο λεξεις ειναι το εργο και το επαγγελμα.
Οταν η δραστηριοτητα μου ξεκινα απο μια προθεση και εχοντας προγραμματισει μια ενεργεια αποβλεπω σε ενα αποτελεσμα χρησιμοποιωντας τα μεσα που διαθετω για να το πετυχω,τοτε κανω εργο.Η διαφορα με το επαγγελμα ειναι οτι με τις παρα πανω ενεργειες εχω ανταλλαγματικο οφελος(π.χ. χρηματα,κουπονια)και μπορω και εξασφαλιζω τα προς το ζην.Επισης στο επαγγελμα ο ανθρωπος εχει την συνειδηση οτι εχει ταχθει σε μια ορισμενη θεση που αν την εγκαταλειψει θα ζημιωσει τον εαυτο του και την κοινωνια.Το επαγγελμα ειναι συναρτηση της κοινωνικοτητας και η κοινωνικοτητα μια ειδικη ανθρωπινη διασταση.Κοινωνια εχουν μονο οι ανθρωποι στο ζωικο βασιλειο.Μονο σ'αυτους ευδοκιμει η συλλογικη ζωη.
Ο ανθρωπος μπαινει στο επαγγελμα σαν να μπαινει σε μια σφαιρα που δεν προκειται να βγει.Το επαγγελμα μπαινει μεσα στον ανθρωπο,τον κυριευει,τον "μεταλλασει",και αυτη η υποταξη διαρκει οσο περιπου και η ζωη του.Το επαγγελμα σχηματιζει τον ανθρωπο,τον διαμορφωνει,τοσο εσωτερικα οσο και εξωτερικα.Ολη η δομη του επηρεαζεται.Ο τροπος που αντιλαμβανεται τα πραγματα,το ντυσιμο του,οι χειρονομιες του,οι ομιλιες του,το περπατημα του,η διασκεδαση του,ολο του το ειναι προσαρμοζεται στις εμπειριες που εχει αποκομισει ο ανθρωπος κυριως στο επαγγελμα του.Συχνα διαφοροι λογοι υποχρεωνουν τον ανθρωπο να μην επιλεγει αυτο που θα θελε να κανει.Αν συμβει ομως να ευνοηθει καποιος με την ελευθερια της εκλογης του,τοτε φαινεται ξεκαθαρα ποσο αρμονικο ταιριασμα επερχεται.
Στον αληθινο επαγγελματια υπαρχει η πεποιθηση οτι ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΒΙΟΠΟΡΙΣΤΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ,ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΘΕΣΗ ΠΟΥ ΕΞΑΣΦΑΛΙΖΕΙ ΜΕ ΤΟ ΕΠΑΓΕΛΜΑ,ΚΑΠΟΙΟΣ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΣΚΟΠΟΣ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΤΑΙ ΜΕ ΑΥΤΟ.Με την επαγγελματικη του δραστηριοτητα το ατομο γινεται οργανικο μελος της κοινωνιας και εργαζεται για την ευσταθεια και την προοδο της.Απο αυτο επερχεται το συναισθημα της επαγγελματικης υπαρηφανειας.Η επιγνωση της κοινωνικης σημασιας που εχει η ασκηση του επαγγελματος,ειναι φαινομενα που επιβεβαιωνουν οτι ο πραγματικος επαγγελματιας ειναι ψυχικα εναρμονισμενος με την απασχοληση του εχοντας βαθια πεποιθηση για την μεγαλη προσφορα του στην κοινωνια.
Ο αληθινος επαγγελματιας δεν ειναι εκεινος που δουλευει για το μεροκαματο η' για την προαγωγη και την συνταξη,αλλα αυτος που εχει προσωπικη ικανοποιηση για την κοινωνικη του προσφορα.Σε αντιθετη περιπτωση εχουμε να κανουμε με εναν δουλο,που οπως το ζωο η εργασια του αποβλεπει μονο στην εξασφαλιση βιολογικων σκοπων,ετσι και αυτος δεν πραγματοποιει καποια κοινωνικη αποστολη.Δεν το ενδιαφερει η κοινωνικη υποληψη αλλα μονο τα χρηματα που θα ανταμειφθει.
Χαρακτηριστικο γνωρισμα του δουλου ειναι η οικονομικη και ψυχολογικη αποσυνδεση απο ορισμενη μορφη εργασιας και η χρησιμοποιηση του σε γενικη θεση εργασιας με συνεπεια την αδιαφορια για το ποιον και το αποτελεσμα της παραγωγικης του διαδικασιας καθως και για την κοινωνικη της σημασια.Η οικονομικη εξελιξη και οι κοινωνικες ζυμωσεις δημιουργουν τετοιους νεους τυπους εργαζομενων δουλων,οι οποιοι αποσυνδεονται απο καποιο συγκεκριμενο εργο,και χωρις να αισθανονται χαρα,φιλοτιμια και υπερηφανεια,γινονται εμψυχα οργανα για ολες τις δουλειες,μια κατασταση που προκαλλει κοινωνικες κρισεις και τεραστια κοινωνικα ρηγματα.
Ο δουλος ανθρωπος,εχει αποκλειστικη επιδιωξη μονο το μεροκαματο,αδιαφορωντας για επαγγελματικη συνειδηση και αποξενωμενος απο το εργο του,ταυτοχρονα αποξενωνεται απο καθε συναισθημα κοινωνικης συμμετοχης και συνεισφορας.Η εργασια του γινεται πλεον γινεται προιον που διατιμαται συμφωνα με τον νομο αγορας - ζητησης.Παυει αυτος ο ανθρωπος να ανηκει ψυχικα στο επαγγελμα του,στην οικογενεια του και στην πατριδα του.
Με την κερδοσκοπια απο την μια και απο την εκμεταλλευση της ενδειας απο την αλλη,εκφυλιζεται η ιερη και οργανικα δεμενη με την κοινωνικη υποσταση βιοποριστικη απασχοληση,και αυτον τον εκφυλισμο ακολουθει η ηθικη καταρρευση του ατομου και κατ'επεκταση της κοινωνιας(Αλεξανδρατου κ.τ.λ.).Ο δουλος αυτος ειναι λογικο που δεν αγαπα την εργασια του,δεν ενδιαφερεται για την κοινωνια,αισθανεται δικαιολογημενα την ακρατη εκμεταλλευση του σαν οργανο απο τον εργοδοτη του,γνωριζοντας οτι ανα πασα στιγμη μπορει να απολυθει.Αυτη η αρνητικη σχεση εργοδοτη-εργαζομενου τους δημιουργει εχθρους της κοινωνιας,αντιπαλους του κρατους και ανθρωπους που μισουν τον τοπο τους και την κοινωνιας τους επιδιωκοντας μαλιστα να γινει καποια εναστατωση για να αρπαξουν με την βια αυτα που θεωρουν οτι τους στερησαν.Ολες αυτες οι καταστασεις ειναι αρρωστειες που προσβαλλουν την ηθικη υγεια μιας κοινωνιας.
Οι Ελληνες ελεγαν πως το να διατηρησεις κατι ειναι πολυ πιο δυσκολο απο το να το αποκτησεις.Για να αλλαξει η σημερινη τραγικη κατασταση της χωρας μας πρεπει να δωθει αποκλειστικη εμφαση στην ΑΓΩΓΗ!Να μαθουν οι νεοι ανθρωποι που ειναι το μελλον ενος τοπου τι ειναι επαγγελμα.Να μαθουν να αποκτουν αυτο που επιθυμουν με την ικανοτητα τους και την αρετη.Να αγαπουν και να τιμουν οτι γεμιζει την ζωη τους.Μια εσωτερικη χαρα δημιουργιας που υγιαινει της κοινωνια σε ολους τους τομεις.Να μαθει ο μεσος νεος πως οτι και να κανει πρεπει να μην ικανοποιει μονο την ματαιοδοξια και το στενο ΥΛΙΚΟ συμφερον.Πρεπει να κατανοηθει απο ολους μας πως υπαρχουν ανθρωποι δυστυχεις με παρα πολλα παρασημα και ευτυχεις χωρις παρασημα,οτι υπαρχουν ανθρωποι αποτυχημενοι μεσα σε αμετρητα πλουτη και επιτυχημενοι-ευτυχισμενοι χωρις πλουτη....
Εαν λοιπον δεν αποκτησει παλι ο εργαζομενος περηφανη,ανθρωπινη και κοινωνικη συνειδηση,δεν προκειται να αλλαξει τιποτα.....