τελούμε ένα και ηνωμένον Έθνος από του Ταινάρου μέχρι του Έβρου και από της Κερκύρας μέχρι των νήσων των παρακειμένων εις τας Μικρασιατικάς ακτάς. Είμεθα ένα ΈΘνος ομοιογενές κατά 95% περίπου. Αυτό δε το γεγονός μάς κάμνει έναν από τους πιό ομοιογενείς Λαούς της Ευρώπης. Είναι και ένας εκ των σπουδαίων λόγων που δικαιολογούν την αισιοδοξίαν μου διά την ικανοποιητικήν εξέλιξιν των Ελληνικών Πραγμάτων»!!..
118
119
120
η αδελφή του Ααρών ,
η προφήτισσα Μαρία,
με αυτή την εξίσωση στα πράγματα, θα μας δώσει δύο γινόμενα. Το πρώτο είναι ότι ζούμε σε εθνική πόλωση. Το δεύτερο, ακολουθία του πρώτου, ότι ζούμε χωρίς εθνική ταυτότητα. Οι νεοέλληνες είμαστε ένα γέννημα μπασταρδεμένο και νόθο. Ούτε ίπποι ούτε όνοι, ούτε όνισσες ούτε φοράδες. Είμαστε μούλοι. Δηλαδή μουλάρια. Και τα μουλάρια δε γεννούν. Ότι οι νεοέλληνες είμαστε ελληνοεβραίοι σημαίνει το εξής: ενώ λέμε και φωνάζουμε και κηρύχνουμε ότι είμαστε έλληνες, στην ουσία κινιόμαστε και υπάρχουμε και μιλάμε σα να είμαστε εβραίοι. Αυτή είναι η αντίφαση. Είναι η σύγκρουση και η αντινομία που παράγει την πόλωση. Και η πόλωση στην πράξη γίνεται απώλεια της εθνικής ταυτότητας. Και το τελευταίο τούτο σημαίνει πολλά. Στην πιο απλή διατύπωση, σημαίνει νά 'σαι τουρκόγυφτας, και να ζητάς να σε βλέπουν οι άλλοι πρίγκιπα. Σημαίνει νά 'σαι η μούμια των Μασταβά, και να ζητάς από τους ευρωπαίους να σε βλέπουν ιδιοκτήτη της Ακρόπολης. Σημαίνει να σε θωρείς λιοντάρι, και οι ξένοι να σε λογαριάζουνε πόντικα."
απολυτου ελενχου του εαυτου μας και της θνητης μας φυσης.Οταν ο Πλατων επελεγε οταν διψουσε να μην πινει νερο,οταν ο Πυθαγορας εστρωνε ενα τραπεζι με εκλεκτα φαγητα οταν πεινουσε,τα κοιτουσε, και μετα εδινε εντολη να τα δωσουν στους φτωχους επιλεγοντας να φαει λιτα,οταν ο Σπαρτιατης δινει τα γλυκα και ολες τις τροφες "που αρμοζουν μονο σε δουλους" στους ειλωτες επιλεγοντας και αυτος την αυστηρη και Λακωνικη λιτοτητα,κανει το ιδιο πραγμα με εναν Χριστιανο συνειδητοποιημενο που επιλεγει την νηστεια για να υπερνικησει την θνητη φυση του και να χαλιναγωγησει την σωματικη αναγκη.Λεω ομως συνειδητοποιημενο γιατι οταν ο ανθρωπος γινεται τυπολατρης μετατρεπεται σε εναν ανοητο που κοιταει αν η ωρα εχει περασει για να πεσει με τα μουτρα στο φα'ι' και τρωει πεντε κιλα καλαμαρια αντι του κρεατος που ειναι αμαρτια..Αυτος ο ανθρωπος πρωτα πρεπει να μαθει να σκευτεται και μετα ερχεται η νηστεια.Εξ'αλλου αν δεν καταννοεις για ποιον λογο κανεις κατι για τον Χριστο(ουσιαστικα για τον εαυτο σου),αλλα το κανεις μονο και μονο για να τα εχεις "καλα με τον θεουλη",τοτε η συμπεριφορα σου ειναι βλασφημη και προσβλητικη.Αν ερχοταν σημερα ο Χριστος,θα μας "εκοβε" το τσιγαρο,το ποτο,την κοκα κολα και γενικα θα αναθεωρουσε για το ποιες απολαυσεις πλεον ειναι υπευθυνες για την σωματικη υποδουλωση του ανθρωπου.Ισως το κρεας να ηταν η λιγοτερη ανυσηχια του...
Στην αρχαία Ελλάδα η γλώσσα είχε πολύ μεγάλη ακρίβεια. Ο
Αντισθένης έλεγε το εξής καταπληκτικό, για την μεγάλη σημασία των λέξεων: «Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις». Στην ελληνική γλώσσα δεν υπάρχει τίποτε τυχαίο. Στο συγκεκριμένο λοιπόν σημείο η γλώσσα λαμβάνει θέση και αρχιζει η παραθεση καποιων ενδεικτικων πληροφοριων που θα ξεκαθαρισουν τα πραγματα..
Στην αρχαία μας γλώσσα οι ομοφυλόφιλοι αναφέρονται, με μια λέξη πολύ σκληρή, την λέξη ΚΙΝΑΙΔΟΣ δηλ. ο «κινών την αιδώ».Η Αιδώς ήταν πολύ σημαντική Θεότητα και, όποιος την προκαλούσε δοκίμαζε σκληρότατη τιμωρία από την Νέμεση, που μονίμως την συνόδευε. Η Αιδώς ετυμολογικώς συνδέεται με το Αίσχος, άρα η συγκεκριμένη πράξη έφερνε καταισχύνη στον ενεργούντα.
Η σημασία αυτής της λέξεως, ήταν καθαρώς υβριστική και σαφέστατα πολύ καταδικαστική για όσους είχαν κάνει αυτή την επιλογή. Στην σημερινή νεοελληνική μας γλώσσα, θα μπορούσαμε δόκιμα να μεταφέρουμε την έννοια αυτής της λέξεως, μεταφράζοντας την, ως «Ο καταραμένος». Ο ομοφυλόφιλος, δηλαδή, στην αρχαία ελληνική γλώσσα, ήταν ο «καταραμένος» της σημερινής.
Για του λόγου το αληθές, αναφέρονται οι παραπομπές του πλέον έγκυρου λεξικού της αρχαίας Ελληνικής γλώσσης, των Liddel-Scott, όπου στον τόμο II στην σελίδα 719 αναφέρουν τα εξής λήμματα:
Ο ορισμός μάλιστα για τον παθητικό ομοφυλόφιλο είναι «Καταπύγων» και για τον ενεργητικό «Αρσενοκοίτης».
Πώς αντιμετώπιζε η ελληνική κοινωνία την ομοφυλοφιλία; Ας ξεκινήσουμε με έναν άγνωστο μύθο του Αισώπου.
Ο Δίας και η Ντροπή
Ο Δίας πλάθοντας τους ανθρώπους, έβαλε μέσα τους διάφορες ψυχικές αρετές και μόνο την ντροπή λησμόνησε να βάλει. Γι’ αυτό μην έχοντας άλλο δρόμο να την τοποθετήσει, την πρόσταξε να μπει από τον πισινό των ανθρώπων. Εκείνη αρχικά αρνήθηκε και διαμαρτυρήθηκε για την προσβολή. Επειδή, όμως, ο Δίας τη ζόρισε πολύ, είπε: “Ας είναι, θα μπω, με τον όρο ότι από εκεί δε θα μπεί ο έρωτας. Γιατί, αν τύχει και μπεί, εγώ θα βγώ αμέσως”!
Έκδοσις του συνόλου των Μύθων του Αισώπου του Εμίλ Σαμπρύ, σειρά “Γκιγιώμ Μπιντέ”, Παρίσι 1967 , Μετάφρασις, Εγκυκλοπαίδεια “ΓΙΟΒΑΝΗ”.
Η ομοφυλοφιλία στην Αθήνα
Οι «Νόμοι» του Σόλωνα (βιβλίο 5, κεφάλαιο 5, άρθρο 332), είναι αρκετά σαφείς για τις συνέπειες που έχει κάποιος Αθηναίος αν συνάψει σχέση με άντρα:
Αν τις Αθηναίος εταιρήση, με έξεστω αυτω των εννέα αρχόντων γενέσθαι, μηδέ ιερωσύνην ιερώσασθαι, μηδέ συνδικήσαι τω δήμω, μηδέ αρχήν αρχέτω μηδεμιάν, μήτε ενδημον, μήτε υπερόριον, μήτε κληρωτήν, μήτε χειροτονητήν, μηδέ επικυρήκειαν αποστελλέσθω, μηδέ γνώμην λεγέτω, μηδέ εις τα δημοτελή ιερά εισίτω, μηδέ εν ταις κοιναίς σταφονοφορίες σταφανούσθω, μηδέ εντός των της αγοράς περιρραντηριων πορευέσθω.
Εάν δε ταύτα τις ποιή,καταγνωσθέντως αυτού εταιρείν, θανάτω ζημιούσθω.
Δηλαδή, αν κάποιος Αθηναίος συνάψει (ομοφυλοφιλική) σχέση με κάποιον άλλο:
Ο Αισχίνης αναφέρει επίσης με σαφήνεια το νομοθετικό (απαγορευτικό) πλαίσιο για την ομοφυλοφιλία.
Aισχίνου, Nόμος Aττικού Δικαίου – Kατά Tιμάρχου 12.
Oι διδάσκαλοι να μην ανοίγουν τα σχολεία πρίν ανατείλει ο ήλιος και να τα κλείνουν πριν από την δύση του. Nα μην επιτρέπεται σε όσους έχουν μεγαλύτερη ηλικία από τα παιδιά να εισέρχονται στα σχολεία, όταν υπάρχουν μέσα παιδιά, εκτός αν πρόκειται για τον υιό, τον αδελφό ‘ή τον γαμπρό του διδασκάλου. Eάν κάποιος παραβεί αυτή την απαγόρευση και εισέλθει στο σχολείο, θα τιμωρείται με την ποινή του θανάτου. Eπίσης οι επί κεφαλής της παλαίστρας να μην επιτρέπουν, επ’ ουδενί λόγο, σε κανέναν ενήλικο να κάθεται μαζί με τα παιδιά στις Eορτές του Eρμή. Eάν κάτι τέτοιο συμβεί ο επί κεφαλής της παλαίστρας είναι ένοχος παραβάσεως του νόμου περί διαφθοράς των ελευθέρων παίδων.
Και συνεχίζει ο Αισχίνης:
Aισχίνου, Nόμος Σόλωνος – Kατά Tιμάρχου 16.
Eάν κάποιος ωθήσει σε ασέλγεια ελεύθερο παίδα, να καταγγέλεται ενώπιον των θεσμοθετών από εκείνον που έχει την κηδεμονίαν του παιδός, αφού προηγουμένως αναγράψει στην μήνυση την ποινή που θεωρεί άξια για τον δράστη. Aν δε ο μηνυθείς καταδικασθεί, να παραδωθεί στους ένδεκα και να θανατωθεί αυθημερόν.
Η ομοφυλοφιλία στην Σπάρτη
Ξενοφώντος Λακεδαιμονίων, Πολιτεία II, 13
Ο Λυκούργος, όμως, αντιθέτως προς όλα ταύτα πιστεύων, επεδοκίμαζε μόνον εάν σημαίνων άνθρωπος, θαυμάσας την ψυχικήν αρετήν του παιδιού, προσεπάθει να κάμη αυτόν φίλον με δεσμούς αναμεταξύ των αμέμπτους και να τον συναναστρέφεται, διότι τούτο ενόμιζε μέσον καλλίστης ανατροφής. Εάν, όμως, επαρουσιάζετο κανείς επιθυμών το παιδικόν σώμα, επειδή ο Λυκούργος θεωρούσε τούτο πολύ αναίσχυντον, νομοθέτησε εις την Σπάρτην να απέχουν οι ερασταί από τα αγαπώμενα παιδιά, όπως αποφεύγουν εις αφροδισίους (ερωτικές) σχέσεις οι γονείς από τα τέκνα των και οι αδελφοί από τους αδελφούς των.
Ξενοφώντος Συμπόσιον VIII, 55
Οι Λακεδαιμόνιοι, αντιθέτως, που πιστεύουν ότι το μόνο αν επιθυμήση κανείς το σώμα νέου, αυτός δεν είναι δυνατόν πια να επιτύχη τίποτε το ωραίο και το αγαθό, καθιστούν τους ερωμένους τόσον τελείους αγαθούς, ώστε και αν ακόμη ταχθούν στην μάχη μεταξύ ξένων και όχι στην ίδια πόλη με τον εραστή, εξ΄ίσου από αιδώ δεν εγκαταλείπουν τους συμπολεμιστές των. Γιατί πιστεύουν ως θεά όχι την Αναίδεια, αλλά την Αιδώ.
Πλουτάρχου Βίοι Παράλληλοι, Λυκούργος XVII, 4
Οι ερασταί δε των παίδων μετείχον της φήμης αυτών και εις τας δύο περιπτώσεις (δηλαδή της φήμης και επί καλώ και επί κακώ). Και διηγούνται σχετικώς ότι, όταν κάποτε εις παις εξεφώνησε κατά την διάρκεια της μάχης μια απρεπή κραυγή, οι άρχοντες τιμώρησαν δια τούτο τον εραστήν του παιδός. Ενώ δε ο έρως επεδοκιμάζετο κατ’αυτόν τον τρόπο υπό των Σπαρτιατών, ώστε και αι αγαθαί και ευγενείς γυναίκες να τρέφουν έρωτα προς τας παρθένους, δεν υπήρχεν όμως αντιζηλία εις τας ερωτικάς των σχέσεις, αλλά μάλλον εύρισκον αφορμήν να συνάψουν μεταξύ των στενή φιλία εκείνοι, οι οποίοι είχαν αγαπήσει τους ίδιους παίδας, και κατέβαλλον από κοινού συνεχείς φροντίδες, δια να εξεύρουν τον καλλίτερον τρόπον, με τον οποίον θα ήταν δυνατόν να γίνει άριστος ο υπ’αυτών αγαπώμενος νέος.
Εδώ να αποσαφηνίσουμε ότι ο Πλούταρχος διευκρινίζει ότι:
Ο ψυχικός δεσμός μεταξύ των νέων δεν είχε καμμία σχέση με τις σωματικές επαφές και ότι εστερείτο τα πολιτικά του δικαιώματα δυνάμει νόμου όποιος προσπαθούσε να ασελγήσει εις βάρος άλλου.
«Εράν των την ψυχήν σπουδαίων παίδων εφείτο ο δε εγκληθείς ως επ’αισχύνη πλησιάζων άτιμος διά βίου ην» (Λακεδ.Επιτηδ. 7, 237c).
Ανάλογη μαρτυρία καταθέτει και ο Μάξιμος ο Τύριος στο έργο του «Διαλέξεις»:
Θαυμάζει κάποιος άνδρας Σπαρτιάτης έναν έφηβο Λάκωνα, αλλά τον θαυμάζει μόνον όπως θαυμάζουμε ένα πολύ όμορφο άγαλμα και ένα πολλοί άλλοι, ένας πολλούς. Διότι η σωματική απόλαυσις που προέρχεται από την ΥΒΡΙ δεν επιτρέπεται μεταξύ τους.
Τέλος, αναφορικά με την Σπάρτη, ας δούμε και την μαρτυρία του Αιλιανού στο έργο του «Ποικίλη Ιστορία» III, 12, όπου λέει χαρακτηριστικά:
Ο Σπαρτιατικός έρωτας δεν είχε σχέση με αισχρότητες εάν ποτέ κάποιος έφηβος επεχείρησε να ασελγήσει εις βάρος άλλου, δεν συνέφερε σε κανέναν από τους δύο να καταντροπιάσουν την Σπάρτη. Σε τέτοια περίπτωση, ή εξωρίσθηκαν ή και κάτι χειρότερο, έχασαν την ζωή τους.
Το «Συμπόσιον» του Πλάτωνα
Ο Πλάτων, και πιο συγκεκριμένα, το έργο του «Συμπόσιο», αποτελεί ουσιαστικά το μέγα επιχείρημα όσων υποστηρίζουν ότι οι Έλληνες ήσαν στην πλειοψηφία τους ομοφυλόφιλοι ή και παιδεραστές.
Ο λόγος που επελέγη η αναφορά στον Πλάτωνα να γίνει στο τελευταίο μέρος της ομιλίας και όχι στην αρχή -μια που όπως αναφέρθηκε, από τον Πλάτωνα ουσιαστικά ξεκινά η πηγή των όλων κατηγοριών και χαρακτηρισμών- είναι πολύ συγκεκριμένος. Αν κάποιος, έχοντας πλήρη άγνοια της νομοθεσίας της αρχαίας Αθήνας αλλά και της Σπάρτης, αν κάποιος δίχως να μελετήσει προσεκτικά την εν γένει κοινωνική συμπεριφορά των αρχαίων Ελλήνων, διαβάσει το «Συμπόσιο» και δίχως να έχει υπόψη του τα άλλα έργα του Πλάτωνος -ιδίως τους «Νόμους» και την «Πολιτεία»- τότε είναι πιθανόν να του δημιουργηθεί η εντύπωση ότι πράγματι οι Έλληνες θεωρούσαν την ομοφυλοφιλία και την παιδεραστία ως μέγα αγαθό. Και έχοντας πάντα κατά νου ότι οι περισσότερες εκδόσεις που κυκλοφορούν δεν είναι παρά μεταφράσεις όχι από το αυθεντικό κείμενο αλλά από την απόδοση των αρχικών γραπτών στην αγγλική κυρίως γλώσσα, με αποτέλεσμα να υφίσταται ήδη μια σημαντική παραποίηση λόγω τεράστιας διαφοράς εννοιολογικής, ετυμολογικής και ερμηνευτικής δυναμικότητος μεταξύ της αρχαιοελληνικής γλώσσας και της αγγλικής.
Έτσι λοιπόν, για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε και να ερμηνεύσουμε ορθώς τα γραπτά του Πλάτωνα και τις θέσεις του για το συγκεκριμένο ζήτημα -ιδίως τα έργα του «Συμπόσιο» και «Φαίδρος»- θα πρέπει να γνωρίζουμε τόσο την νομοθεσία όσο και την κοινωνία στην οποία έζησε και έδρασε ο Πλάτων. Και βέβαια δίχως να αγνοήσουμε τους «Νόμους» του, που αποτελούν -όσο και αν ενοχλεί αυτού κάποιους- το σημαντικότερο έργο του Πλάτωνος.
Με αυτά υπ’ όψιν θα ξεκινήσουμε την πορεία μας προς την ορθή ερμηνεία και κατανόηση του ζητήματος περί ομοφυλοφιλίας στην Αρχαία Ελλάδα, με την παράθεση της νομοθεσίας.
Ο Πλάτων στους «Νόμους», καταδικάζει απερίφραστα ως αφύσικο τον σαρκικό έρωτα μεταξύ αρρένων:
Πλάτωνος Νόμοι 636.
Εννοητέον ότι τη θηλεία και τη των αρρένων φύσει εις κοινωνίαν ιούση της γεννήσεως ή περί ταύτα ηδονή κατά φύσιν αποδεδόσθαι δοκεί, αρρένων δε προς άρρενας ή θηλέων προς θηλείας παρά φύσιν.
Δηλαδή:
Είναι λοιπόν κατανοητό ότι η φύσις ωθεί τα θηλυκά να είναι σε επαφή με τα αρσενικά από την γέννησή τους, και η ηδονή σε αυτά είναι φανερό ότι έχει δοθεί σύμφωνα με την φύσιν, ενώ (η επαφή) των αρσενικών με τα αρσενικά και θηλυκών με τα θηλυκά ενάντια στην φύσιν (παρά φύσιν).
Περί Πλατωνικού Έρωτος
Πλατωνικος ερωτας σημαινει η αγαπη που απαιτηται απο συνομιλητες προκειμενου να υπαρχει η δια του λογου κοινη αναζητηση της αληθειας σε μια συνομιλια και να εκμηδενιζεται με αυτον τον τροπο η διαθεση της φιλονικιας που εχει ως αποτελεσμα την υπαρξη παραλληλων μονολογων αντι των επικοδομητικων δια λογων.Μονο αν "αγαπησεις"τον συνομιλητη σου δεν θα καταληξης οταν διαφωνεις η' σε βρισιες η' σε μπουνιες.
Όπως ειναι γνωστο, το έργο του μεγάλου φιλοσόφου «Συμπόσιον» αποτελεί την ρίζα όλου του κακού. Πολλοί θα υποστηρίξουν ότι δεν χωρά καμία αμφιβολία πως το «Συμπόσιον» αποτελεί ύμνο προς την ομοφυλοφιλία αλλά και στην παιδεραστία. Ακόμα και ο Συκουτρής, παρ’ όλο τον μέγα σεβασμό που δείχνει προς την Ελληνική Φιλοσοφία, καταλήγει στο να δέχεται ως δεδομένη την νομιμοποίηση αλλά και εφαρμογή της παιδεραστίας στην αρχαία Ελλάδα.
Ήταν λοιπόν αναγκαίο να γίνει αναφορά τόσο στην νομοθεσία όσο και στην εν γένει κοινωνική συμπεριφορά και άποψη για την ομοφυλοφιλία, για να είμαστε σε θέση να εκτιμήσουμε σωστά το έργο του Πλάτωνα. Έχοντας λοιπόν υπ’ όψη όσα έχουν ειπωθεί και έχοντας πάντα κατά νου τους «Νόμους» του Πλάτωνα, μπορούμε πλέον με βεβαιότητα να υποστηρίξουμε την θέση ότι ο καταλογισμός στους Έλληνες για εξάσκηση της πράξεως της παιδεραστίας αλλά και της απροκάλυπτης ομοφυλοφιλίας, είναι πέρα ως πέρα εσφαλμένος, στερείται οποιαδήποτε νομικής αλλά και λογικής βάσεως και θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι τέτοιες κατηγορίες πηγάζουν εκ του πονηρού.
Πριν συνεχίσουμε, να πούμε και λίγα λόγια για το συμπόσιο. Γράφτηκε, μάλλον, το έτος 385 πριν την απαρχή της χριστιανικής χρονολογήσεως, όταν οι Σπαρτιάτες κατέλυσαν τα τείχη της Μαντινείας, της πόλεως εκείνης η οποία υπό την επιρροή του Άργους ή των Αθηνών, πρωτοστατούσε πάντοτε στην αντιλακωνική πολιτική στην Αρκαδία.
Τι ήσαν όμως τα συμπόσια;
Όπως μας πληροφορεί ο Συκουτρής, « ..τα συμπόσια εις τας αρχαίας πόλεις είχαν αναπτυχθεί εις ωργανωμένον και χαρακτηριστικόν κοινωνικόν θεσμόν με κανονισμούς και εθιμοτυπίαν καθωρισμένην,.. ήσαν τα κέντρα ανταλλαγής ιδεών και πνευματικών ζυμώσεων..».
Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει ένα απόσπασμα από τους «Νόμους», όπου ο Πλάτων δίδει μεγάλη παιδαγωγική σημασία στα συμπόσια και για αυτό (Νόμοι, 640, κεξ: «..προβαίνει εις διαγραφήν κανονισμών, οι οποίοι θα πρέπει να ρυθμίζουν τας συγκεντρώσεως αυτάς, ώστε ν’ αποδώσουν ό,τι θα ημπορούσαν δια την καλλιέργειαν του νου και της ψυχής των μετεχόντων..».
Έχοντας υπ’ όψη όλα τα παραπάνω, είναι να απορεί κανείς πώς είναι δυνατόν να ερμηνεύσει κανείς τον όρο «έρωτα» -όπως αναφέρεται στο «Συμπόσιο»- ως όρο καθαρά σεξουαλικό ή και σεξουαλικό; Σε συγκεντρώσεις που κύριο στόχο έχουν την πνευματική ανύψωση του ανθρώπου, είναι ποτέ δυνατόν να εφαρμόζονται πρακτικές και να υιοθετούνται κοινωνικές συμπεριφορές που ήταν κατακριτέες από όλους; Ιδίως δε, όταν ο Πλάτων ο ίδιος ρητά, τις καταδικάζει σε άλλο έργο του;
Ο έφηβος παίρνει την συγκατάθεση των γονέων του για να ακολουθήσει τον δάσκαλόν του – τον «εραστήν» του – που ο μεταξύ τους δεσμός ήταν δεσμός φιλίας, με διάρκεια όλη του την ζωή.
Μάλιστα.. Αν υπήρχε έστω μια περίπτωση να συνέβαινε κάποια σεξουαλική επαφή μεταξύ δασκάλου και μαθητού -μεταξύ δηλαδή εραστή και ερωμένου- τότε πώς θα ήταν δυνατόν οι γονείς να έδιναν την συγκατάθεσή τους, όταν θα βρίσκονταν κατηγορούμενοι ως προαγωγοί, ως υπεύθυνοι ύβρεως και συγκεκριμένα ο πατέρας θα χαρακτηρίζονταν «άτιμος» γιατί θα έχανε η οικογένειά του, την τιμή της; Δίνοντας σεξουαλική διάσταση στην σχέση δασκάλου – μαθητή (εραστή – ερωμένου) πέφτουμε σε τρομακτικές αντιφάσεις. Αντιφάσεις που γίνονται – αν είναι δυνατόν – ακόμα πιο έντονες όταν έχουμε να κάνουμε με μια κοινωνία που όλα έπρεπε να ήσαν κρυστάλλινα και ξεκάθαρα.
Τότε ποια εξήγηση μπορούμε να δώσουμε στην επιμονή του Πλάτωνα σε αυτήν την σχέση που την συναντάμε μόνο σε μια συγκεκριμένη περίοδο;
Για να καταλάβουμε τον λόγο που στο «Συμπόσιο» εξιδανικεύεται η μαθητεία δίπλα σε έναν δάσκαλο και όχι η απλή φοίτηση σε κάποιο σχολείο, θα πρέπει να μεταφερθούμε νοερά στην εποχή του Σωκράτη και του Πλάτωνα, και να ανατρέξουμε στις περιγραφές εκείνες της κοινωνίας από τους τότε συγγραφείς. Ο Αριστοφάνης σε όλα του τα έργα, κάνει λόγο για ηθική κατάπτωση και για παρακμή. Ο Σωκράτης και ο Πλάτων επαινούν και υμνούν την Σπαρτιατική κοινωνία. Η δε περιγραφή της τέλειας κοινωνίας, τόσο από τον Πλάτωνα όσο και από τον Αριστοτέλη, συγκλίνει πάρα πολύ προς τον Σπαρτιατικό τύπο διακυβέρνησης.
Γιατί όμως όλοι οι φιλόσοφοι και γενικά οι σοφοί εκείνης της εποχής κάνουν λόγο για παρακμή;
Η Αθηναϊκή κοινωνία μετά από τις λαμπρές νίκες της είχε γίνει αλαζονική, μαλθακή, τα ήθη είχαν ξεπέσει γιατί οι Αθηναίοι φαντάζονταν τους εαυτούς τους ημίθεους και μάλιστα εμφανίζονται διάφορες τάσεις που αμφισβητούσαν και τα θεία.
Ο Πλάτων λοιπόν, βλέπει σαν την μόνη λύση, την σωστή διαπαιδαγώγηση των νέων, το μπόλιασμά τους με αξίες που είτε χάνονταν είτε είχαν χαθεί, έτσι ώστε όταν οι νέοι αυτοί γίνουν ενεργοί πολίτες να είχαν εκείνα τα πνευματικά αλλά και ψυχικά εφόδια να αντιστρέψουν την ολέθρια πορεία της κοινωνίας. Αυτό όμως δεν μπορούσε να επιτευχθεί μέσω του καθιερωμένου σχολείου όπου είχαν διεισδύσει σοφιστές (την δε απέχθειά του προς αυτούς την εκφράζει ο Πλάτων στο έργο «Φαίδρος»).
Έπρεπε ο σοφός, ο σωστός δάσκαλος να πάρει κοντά του τον μαθητή και να του δείξει -με την δική του ζωή- τον ιδανικό τρόπο ζωής, σύμφωνα με ηθικές αξίες. Έτσι προχωρούσε ένα βήμα παραπέρα η σχέση δασκάλου -μαθητή και γίνονταν σχέση εραστή- ερωμένου. Αλλά όχι με την σεξουαλική έννοια. Με τον όρο εραστή, δεν εννοείται ο εραστής του σώματος, και μάλιστα του ανδρικού -πράγμα, όπως είδαμε, ιδιαίτερο απεχθές- αλλά του εραστή της Αληθείας, της Ορθής συμπεριφοράς, αυτής με που συμφωνεί με τις αιώνιες ηθικές αξίες. Πλάι σε αυτόν, ο μαθητής θα γίνει και αυτός με την σειρά του ερωμένος της Αλήθειας.
«Εραστής» και «Ερώμενος»
Οι λέξεις αυτές δεν χρησιμοποιούνται με την σημερινή τους έννοια (δηλ. την σεξουαλική) αλλά με μία άλλη έννοια προφανώς παιδαγωγική. Του εφήβου τα αισθήματα προς τον «εραστήν»-δάσκαλον δεν είναι βέβαια έρως -όπως εννοείται σήμερα- αυτός εξάλλου φυσικώς, ηθικώς αλλά και νομικώς αποκλειόταν. Ο έρως αυτός ήταν αισθήματα βαθύτατης φιλίας και σεβασμού. Στα μάτια του εφήβου, ο δάσκαλος-εραστής φάνταζε ως η ενσάρκωσης του ιδανικού, ως το ιδεώδες πρόσωπο, προς το οποίο απέβλεπε, κατά το οποίον θα διέπλαττε την προσωπικότητά του. Αυτό φαίνεται καθαρά, αφού, αν και χρησιμοποιείται η λέξη «εραστής», παραλλήλως, όπως είδαμε θεωρείται αδιανόητη η σαρκική έλξις.
Εν κατα κλειδι,εχουμε χρεος ολοι μας να προασπισουμε την ανωτερη πνευματικη και σωματικη κατασταση των Ελληνων και να μην αφησουμε τους ελεινους ,σαρκολαγνους και δουλους των παθων τους,κυναιδους να μας πεισουν οτι η αφυσικη αντιληψη τους ειναι ταυτοσημη με των Ελληνων.Ας υπολογιζουν τα εννιαμερα τους και ας αφησουν τις ..πουστιες!
₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪
ει καταφερει οποιονδηποτε κοινωνικο αγωνα να τον αναγαγει σε αλητεια,τρομοκρατια,κομμουνισμο(με την γνωστη εφαρμογη του)και τετοιου ειδους αποθαρρυντικων καταστασεων.Και να μην ξεχναμε τον Αλεξανδρο που οταν ειδε τον Διογενη,τον πρωτο φυσικης υποστασεως αναρχικο,ο οποιος αδιαφορουσε και χλευαζε καθε ειδος αυθεντιας και εξουσιας με κορυφαιο παραδειγμα την αδιαφορια του και την ειρωνεια του για τον Μεγα Αλεξανδρο(και μαλιστα μπροστα του),ειπε πως αν δεν ημουν Αλεξανδρος θα ημουν Διογενης..Για τα ακρα της αντιθετης κατευθυνσης ειναι περιττος ο σχολιασμος.Συνεχιζουμε λοιπον με τους Ελληνες..
αναβιωνει ατοφυα στον μπακουνιν και σε αληθινους αγνους αναρχικους.Ομως ο Κρεοντας ειναι το τραγικο προσωπο που ειναι υποχρεομενος να κρατησει τους νομους της πολης του.Διοτι γνωριζει πως αν αξαιρεσει την Αντιγονη απο την τιμωρια θα καταστεψει τον λαο,καθως η μια εξαιρεση θα φερνει την αλλη και ετσι θα καταστρατηγηθουν οι νομοι,ο οποιοι ειναι ο μονος τροπος να σωθουμε απο ενα κοσμο κτηνωδιας.Κτηνωδιας διοτι ο ανθρωπος ειναι για τον ανθρωπο λυκος(Χομπς).Αυτος ειναι και ο λογος που ο Αριστοτελης διατυπωσε την ευλογη φραση "ουκ εωμεν αρχην τον ανθρωπον αλλα τον νομον".Εαν η "Αντιγονη" επιβκηθει του Κρεοντος,το αποτελεσμα ειναι να θυσιαζεται και να διαλυεται το κρατος των ανθρωπων για μια κοινωνια "αγγελων".Μια παραφροσυνη δηλαδη και αταξια,να κανει ο κεθεις τις εξαιρεσεις του.Ειναι παραλογο να ζητα ο ανθρωπος να επιβαλλει την χωρις ορια βουληση του για ελευθερια απεναντι στη μεσα σε ορια δυνατοτητα κινησεων του συνολου(κρατους).Το δικαιο των νομων δεν ειναι να μας χαριζουν το μεγαλυτερο καλο αλλα να μας προφυλλασουν απο το μεγαλυτερο κακο.
ο Κρεων μαινεται εναντιων των χρηματων λεγοντας :"Θα δεις τους πιο πολλους οτι τα κερδη της ντροπης τους χαντακωνουν και δεν τους σωζει τιποτα,δεν φυτρωσε ποτε χειροτερη εφευρεση στον κοσμο απο το χρημα.."Ο πλουτος χωρις αποδειξη ηθικης ανατρεπει τα σταθερα προτυπα κοινωνικης συμπεριφορας και καθιερωμενης πολιτικης εξουσιας.Ο Περικλης λεει πως ο διαφωνων και ελευθερος λογος δεν αποτελει εμποδιο αλλα μαλλον σημαντικο προαγγελο οποιασδηποτε δρασης.Στους Ελληνες φαινεται ξεκαθαρα πως περναει η γραμμη της πολεως και οχι καποια γραμμη καποιου κρατους ισχυρων η' ιεροφαντων.Κατω απο αυτες τις αποκλειστικα ελληνικες υποθεσεις σχετικα με τον τροπο που επρεπε να ειναι διαμορφωμενο το κρατος,βρισκονται οι πιο θεμελιωδης πεποιθησεις σχετικα με την ιδια την ανθρωποτητα..
Το αμερικανικό υπουργείο Άμυνας χορήγησε 3,7 εκατ. δολάρια στο θεατρικό όμιλο της Νέας Υόρκης «Θέατρο του Πολέμου» για την ανάγνωση σε ακροατήριο βετεράνων και των οικογενειών τους, των τραγωδιών του Σοφοκλή «Αίας» και «Φιλοκτήτης«. Οι αναγνώσεις αυτές, που γίνονται σε στρατιωτικές βάσεις σε όλη την Αμερική, αποσκοπούν να βοηθήσουν τους στρατιώτες και τις οικογένειές τους να ξεπεράσουν τις «αγχώδεις μετατραυματικές δυσλειτουργίες», που συνοδεύουν βετεράνους που επιστρέφουν στην Αμερική από τους πολέμους στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν.
Όπως ο Οδυσσέας, που επιστρέφει μετά από πολυετείς περιπλανήσεις σε μια πατρίδα που του φαίνεται ξένη, ο Αχιλλέας, ο Φιλοκτήτης και ο Αίας που επιδίδονται σε πράξεις βίας επηρεασμένοι από τα τραύματα του πολέμου, έτσι και οι σύγχρονοι Αμερικανοί βετεράνοι επιστρέφουν στη χώρα τους με προβλήματα προσαρμογής καταδιωκόμενοι από πανικό, εφιάλτες, παραισθήσεις και απελπισία, αισθανόμενοι πολλές φορές ξένοι στον ίδιο τον τόπο τους.
Η ανάγνωση των τραγωδιών δεν θεωρείται ψυχοθεραπεία, αλλά φαίνεται να φέρνει μια «κάθαρση», αφού στο Σαν Ντιέγκο και στη Νέα Υόρκη βετεράνοι του πολέμου μετά την ανάγνωση των τραγωδιών μίλησαν ανοιχτά για τη δική τους ψυχική οδύνη θέτοντας τη δική τους εμπειρία σε ένα γενικότερο ιστορικό πλαίσιο. Χρησιμοποιώντας το παράδειγμα του Αχιλλέα, ο οποίος αποφασίζει να μείνει στην ιστορία ως ήρωας επιλέγοντας το θάνατο από την ασφαλή επιστροφή στην πατρίδα του, το κλέος από το νόστο, φαίνεται ότι από την αρχαία εποχή μέχρι σήμερα είναι ευκολότερο να τιμήσει κανείς νεκρούς στρατιώτες παρά αυτούς που επιστρέφουν στον τόπο τους από έναν πόλεμο, καταλήγει το άρθρο.
Ενα εθνος οταν προσπαθει να παρει στοιχεια απο εναν ανωτερο πολιτισμο,συνηθως γινεται και καλυτερο.Αυτο συμβαινει και με την Αμερικη.Το ευτυχημα ειναι οτι επειδη οι Αμερικανοι δειχνουν να εκτιμανε τους Αρχαιους Ελληνες,δινεται και σε μας η δυνατοτητα να μαθουμε πεντε πραγματα παρα πανω για "αυτους τους Ελληνες".Χαρακτηριστικον παραδειγμα η ταινια 300,με την οποια πολλοι ηταν αυτοι που εμαθαν καποια πραγματα για τους Σπαρτιατες και παρατηρηθηκε φοβερη αυξηση ενδιαφεροντος παγκοσμιως.Μεχρι και στα τουριστικα σημεια στην Ελλαδα πλεον μπορεις να βρεις πολυ υλικο για την Σπαρτη εν αντιθεση πριν την ταινια που εψαχνες με κυαλια μηπως βρεις κατι για την Σπαρτη.
Ευχομαι να γινει και κατι παρομοιο με την ταινια CLASH OF THE TITANS...
αποκαλουσανΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΣ με ενα μιασματικο υφος,την στιγμη μαλιστα που και οι ιδιοι θα στεκονται μπροστα απο σκουλικομορφες οντοτητες σε ζωγραφιες(εικονες)και θα εβαζαν ταματα και θα ζηταγανε χαρες και προσευχες.Εκτος που δεν θα καταλαβαινε τον ορο ειδωλολατρης,αφου δεν υπηρχε στα χρονια του τετοια εννοια,δεν θα καταλαβαινε γιατι καποιος που θαυμαζει ενα αγαλμα που εκφραζει μια θεικη δυναμη η΄ εκφραζει το ιερο καλλος αποκαλειται ετσι, ενω αυτοι που προσκυνανε εικονιδια,τα οποια αποπνεουν μιζερια και ασθενικοτητα και πιστευουν μαλιστα πως εχουν και θεικες ιδιοτητες,δεν αποκαλουνται ετσι.Παρα πολλοι θα ηταν αυτοι που αν μπορουσαν να τον αναγνωρισουν θα ελεγαν,"φυγε απο δω δαιμονισμενε που πιστευεις στους 12 δαιμονες του Ολυμπου!..Εδω μου ελεγε ενας φιλος,(ανθρωπο που εκτιμω παρα πολυ)οτι ειχε δει ανθρωπο την μερα που μεταλαβε να κανει εμετο και υστερα να τα γλυφει για να μην παει χαμενη η μεταλαβια!!.(τοσο αρρωστο σε κανει η δεισιδαιμων τυπολατρεια).
Ἡ ὀρθόδοξος Ἐκκλησία , ὡς *νοητὴ ναῦς (πνευματικὸν πλοῖο) , ἔχει τὸ δικό της *ΠΗΔΑΛΙΟ* , τὴν *ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ* , ἡ ὁποία περιέχει τοὺς θείους καὶ ἱεροὺς κανόνες τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων , τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ τοπικῶν Συνόδων καὶ τῶν θείων Πατέρων , στοὺς ὁποίους (κανόνες) προσφεύγουν οἱ κληρικοί της γιὰ νὰ ἀσκήσουν *κανονικὰ* τὰ ἱερατικά τους καθήκοντα .
Ἀντιγράφω ἐδῶ καὶ παραθέτω ἀσχολίαστους ὁρισμένους θείους κανόνας ἀπὸ τὸ *Πηδάλιον* διὰ νὰ φανερώσω τὶς σχέσεις Χριστιανισμοῦ Ἑλληνισμοῦ .
ΚΑΝΩΝ ΞΒ΄
*Καλάνδαι ὀνομάζονται αἳ πρῶται ἡμέραι τοῦ κάθε μηνὸς , εἰς τὰς ὁποίας οἱ Ἕλληνες ἐσυνήθιζαν νὰ ἑορτάζουν , διὰ νὰ ἀπερνοῦν τάχα ὅλον τὸν μήνα μὲ εὐθυμίαν (2) καὶ τὰ βοτὰ δὲ καὶ βρουμάλια ἑλληνικαὶ ἦτον ἐορταὶ , τὰ μὲν βοτὰ , ἦτο βοσκήματα καὶ πρόβατα , εἰς τιμὴν τοῦ θεοῦ Πανὸς , ὃς τὶς ἐνομίζετο ἀπὸ τοὺς Ἕλληνας ὅτι εἶναι ἔφορος τῶν προβάτων καὶ τῶν λοιπῶν ζώων , τὰ δὲ Βρουμάλια , εἰς τιμὴν τοῦ Διονύσου . Βρόμιος γὰρ ἦτο τοῦ Διονύσου ἐπίθετον κοντὰ εἰς τοὺς Ἕλληνας ἀπὸ τὸ βρόμον , ὅπου σημαίνει τὸν ἦχον καὶ τὴν βροντὴν , ὀνομαζόμενος .
Τοῦτο δὲ οἱ Ρωμαῖοι (οἱ Ρωμαῖοι , ὄχι οἱ Ἕλληνες) βρουμάλιον ὠνόμαζον , ἤγουν τὸν βρόμον καὶ τὴν ἑορτὴ βρουμάλια , πληθυντικῶς , ὅπου εἶναι τὸ ἴδιον , ὡσὰν τὰ Διονύσια , καθὼς τὰ ἔλεγαν οἱ Ἕλληνες .
Προστάζει λοιπὸν ὁ παρὼν Κανὼν , ὅτι τὰ τοιαῦτα Ἑλληνικὰ , ἀλλὰ δὴ καὶ ἡ κατὰ τὴν πρώτην Μαρτίου τελούμενη πανήγυρις διὰ τὴν εὐκρασίαν τάχα τοῦ ἔαρος , νὰ ἀσηκωθοῦν ὁλοτελῶς ἀπὸ τὴν πολιτείαν τῶν Χριστιανῶν . Μήτε χοροὶ ἁπλῶς δημόσιοι γυναικὼν νὰ γίνονται , οὔτε ἐορταὶ καὶ χοροὶ ἀπὸ ἄνδρας ἢ γυναίκας εἰς ὄνομα τῶν ψευδοθεῶν . Ὁρίζει δὲ πρὸς τούτοις , ὅτι μήτε ἄνδρας νὰ φορῆ ροῦχα γυναικεῖα , οὔτε γυναίκα ροῦχα ἀνδρίκια ἀλλὰ μήτε νὰ μουρώνονται μὲ μουτσούνας καὶ προσωπίδας (μάσκες θεάτρου) Κωμικᾶς , ἤτοι παρακινοῦσας εἰς γέλωτας , ἢ Τραγικᾶς ἤτοι παρακινοῦσας εἰς θρήνους καὶ δάκρυα , ἢ Σατυρικᾶς , ἤτοι ἰδίας τῶν Σατύρων καὶ Βάκχων , οἵτινες εἰς τιμὴν τοῦ Διονύσου , ὡς ἐκστατικοὶ καὶ δαιμονισμένοι , ἐχόρευον (1) καὶ ὅτι τινὰς νὰ μὴν ἐπικαλῆται τὸ ὄνομα τοῦ συγχαμεροῦ Διονύσου (ὃς τὶς ἐνομίζετο πὼς ἦτο δοτὴρ τοῦ οἴνου καὶ ἔφορος) , (Υ.Γ.: καὶ ὁ Ἰησοῦς εἶναι δοτὴρ οἴνου: Τὸ πρῶτο του θαῦμα ἦταν νὰ κάνει κρασὶ γιὰ χάρη εὐτυχίας γάμου) , ὅταν πατῶνται τὰ σταφύλια στοὺς ληνοὺς , μήτε νὰ γελᾶ καὶ νὰ καγχάζη , ὅταν βάλλεται ὁ νέος οἶνος εἰς τὰ πιθάρια .
Λοιπὸν ὅποιος ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ εἰς τὸ ἑξῆς , ἂφ΄οὐ ἔμαθε περὶ τούτων , ἐν΄ γνώσει ἐπιχειρήσει νὰ κάμη κανένα ἀπὸ τὰ προορηθέντα ταῦτα δαιμονιώδη καὶ Ἑλληνικὰ , εἰ μὲν εἶναι Κληρικὸς , ἂς καθαίρεται , εἰ δὲ λαϊκὸς ἂς ἀφορίζεται* .
ΚΑΝΩΝ ΗΔ
Λόγοι γιὰ τὶς Γενοκτονίες , διώξεις , βασανισμοὺς καὶ σφαγὲς ἐναντίων τῶν Ἕλληνων .
*Ἡ τῶν Ἑλλήνων συνήθειαις πρέπει νὰ μισοῦνται ἀπὸ τοὺς Χριστιανοὺς , διὰ τοῦτο ὁ παρὼν Κανὼν ἀφορίζει ἐκείνους τοὺς Χριστιανοὺς ὅπου κατὰ τὴν συνήθειαν τῶν Ἑλλήνων ὀμνύσυν ἢ εἰς τοὺς ψευδωνύμους θεοὺς ἐκείνων , λέγοντες μὰ Δία , ἢ εἰς τὰ στοιχεῖα , οἶον μὰ τὸ Δία , μὰ τὸν Οὐρανὸν καὶ ἄλλα παρόμοια , καθὼς καὶ ὁ ΠΑ΄τοῦ Βασιλείου Κανὼν εἰς ἐπιτίμια (ποινὲς) ὑποβάλλει αὐτοὺς . Πλὴν ὁ μὲν Βασίλειος ἕνδεκα χρόνους κανονίζει ἐκείνους ὁπού χωρὶς μεγάλη ἀνάγκην βασάνων ἀρνηθοῦν τὴν πίστιν καὶ φάγουν εἰδωλόθυτα καὶ ὀμόσουν ὅρκους τῶν Ἑλλήνων , καθὼς αὐτοὶ δήλ. τοὺς πιστεύουν . Ὁ δὲ παρὼν Κανὼν τῆς Συνόδου ἀφορίζει , ὡς λέγει ὁ Βαλσαμῶν ὄχι μόνον τούτους ἀλλὰ καὶ τοὺς μὴ ἀρνηθέντας τὴν πίστην χριστιανοὺς , ὀμνύοντας δὲ ὅρκους κατὰ τὴν συνήθεια τῶν Ἑλλήνων . Δὶ ὃ καὶ ὁ τοιοῦτος ὅρκος ἀλλὰ δὴ καὶ πᾶς ὁ κατὰ ἀδοκίμου θρησκείας ὁμοθεῖς , οὐ φυλάττεται , κατὰ τὸ ιθ΄κέφ. τοῦ ιγ΄τιτλ. Φωτίου* .
Λοιπόν! Ἕλλην ἢ Χριστιανὸς
Ξεκάθαρα φαίνεται ὅτι ἄνθρωπος μὲ κοσμοαντίληψη *Ἑλληνοχριστιανισμοῦ* δηλαδὴ *Ἑλληνοχριστιανὸς* δὲν δικαιολογεῖται ἀπὸ τοὺς πιὸ πάνω θείους Κανόνες , ὅπου *Ἡ τῶν Ἑλλήνων συνήθειαις πρέπει νὰ μισοῦνται ἀπὸ τοὺς Χριστιανούς* .
Τότε ὅσοι μιλοῦν σήμερα ἢ ἄλλοτε , περὶ τοῦ ἰδεολογήματος αὐτοῦ -του Ἑλληνοχριστιανισμοῦ- πρέπει σύμφωνα μὲ τοὺς θείους Κανόνες νὰ ΑΦΟΡΙΖΟΝΤΑΙ!
Στὸ *Πηδάλιον* , ὅπως ἀναδεικνύεται ἀπὸ τὸ περιεχόμενο τοῦ , εἶναι ἡ ἀπαξίωση τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς εἶναι ἡ ἀπάλειψη τῆς ἀξιοπρέπειας κι εὐτυχίας , εἶναι ἡ ἐπιβολὴ τοῦ σκοταδισμοῦ , τῆς μισαλλοδοξίας καὶ ἰδιαιτέρως τῆς Πολιτιστικῆς Ὀπισθοδρόμησης τῶν Ἑλλήνων . Εἶναι καταστροφὴ τῶν Ἑλληνικῶν παραδόσεων .
Ἡ Ἑλλάδα ἐρείπια
- Τὸ *ἒς ἔδαφος φέρειν* ἐκφράζει τὸ *Πηδάλιον* ὡς ἑξῆς : *Εἴδωλων ναοὶ καὶ βωμοὶ καὶ ξόανα πρέπει νὰ κατακρημνίζωνται* . Οἱ *θεόπνευστες* αὐτὲς ἐντολὲς παρουσιάζονται μὲ κάθε λεπτομέρεια σὲ τέσσερις πυκνογραμμένες σελίδες . Πρόκειται γιὰ ἀποφάσεις ποὺ λήφθησαν ἀπὸ τὴν Ζ΄Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ποὺ συγκροτήθηκε τὸ 783 μ.χ. στὴ Νίκαια τῆς Βιθυνίας ἐπὶ Κωνσταντίνου καὶ τῆς μητέρας τοῦ Εἰρήνης . Σὲ αὐτὴν τὴν Σύνοδο συμμετεῖχαν 367 ὀρθόδοξοι πατέρες .
- Στὸν Κανόνα ΟΖ΄ τῆς ΣΤ΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου , ἡ ὁποία συνῆλθε τὸ 691 μ.χ. στὴν Κωνσταντινούπολη , συνίσταται στοὺς πιστοὺς νὰ μὴν πλένωνται: *Εἶναι ἀνδρεῖον καὶ σωφρονέστατον πράγμα τὸ νὰ ἀπέχη τινὰς ἀπὸ λουτρά...Ἡ ἡδονικὴ ἐκείνη ὑγρασία τοῦ λουτροῦ χαυνόνει καὶ ἐκθηλύνει τὸ σῶμα καὶ ἡ ἐν τῷ λουτρῶ γύμνωσις φέρει εἰς ἐνθύμησιν τὴν ἄδοξον ἐκείνη γύμνωσιν , ὅπου ὁ Ἀδὰμ μετὰ τὴν παρακοὴν . Καὶ ἁπλῶς εἰπεῖν τὰ λουτρὰ ἄλλο καλὸν δὲν προξενούσι , πάρεξ ἠδονᾶς σαρκικᾶς καὶ φαντασίας ἀτόπους , ἔξω μόνον ἂν λούεται τινὰς δὶ ἀνάγκης ἀσθένειας* .
Στὸ *Πηδάλιον* λοιπὸν παρουσιάζεται ἡ ἀκαθαρσία τοῦ σώματος ὡς προσὸν . Οἱ φυσιολογικὲς - βιολογικὲς λειτουργίες βαπτίζονται *ἁμαρτίες* .
- *Νὰ μὴν πλησιάζη κανεὶς εἰς τὰ θέατρα , ὅτι ταῦτα κάμνουσι τοὺς ἀνθρώπους μοιχοὺς τελείους* . Πρόκειται γιὰ ἀπόφαση τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου Κανὼν ΚΔ΄. Στὴν ἑρμηνεία τῶν ἀποφάσεων τοῦ Νικοδήμου (ὁ Ἁγιορείτης , ποὺ συνέγραψε (μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Ἀγαπίου τοῦ ἱερομονάχου) τὸ *ΠΗΔΑΛΙΟΝ*) ἀναφέρονται οἱ σχετικὲς διδαχὲς τοῦ Ἰωάννη τοῦ Χρυσόστομου . *Πομπὴ τοῦ σατανᾶ τὰ θέατρα . Ἡ ἐν τοῖς θεάτροις διατριβὴ πορνείας ἀκολασίας , ἀσελγείας ἁπάσας ἔτεκε* .
Ὁ Κανόνας ΟΕ΄ ἐναντιώνεται καὶ στὴν μουσική : *Σφοδρότατα μὲν ἐλέγχει ἐκείνους , ὅπου ἀνακατόνουσι μὲ τὰ πνευματικὰ ἄσματα τὰ ἐξωτερικὰ τῶν θεάτρων σχήματα καὶ θέσεις καὶ ἀσήμους φωνᾶς (ὁποία εἶναι καὶ τώρα τὰ τερερίσματα καὶ νενανίσματα καὶ τὰ ἄλλα ἄσημα λόγια) καὶ λέγει , ὅτι ταῦτα εἴναιιδια , ὄχι τῶν δοξολογούντων τὸν θεὸν ἀλλὰ τῶν παιζόντων καὶ ἀνακατονόντων τὰ τῶν δαιμόνων παίγνια* . Ὁ Χρυσόστομος ποὺ εἶναι συντάκτης τοῦ Κανόνα αὐτοῦ (ΟΕ΄) , ἔχει ἀνακηρυχθεῖ προστάτης τῆς παιδείας μας καὶ ἡ μνήμη τοῦ τιμᾶται στὰ σχολεῖα τοῦ νεοελληνικοῦ κρατιδίου κατὰ τὴν ἐπίσημη ἀργία τῶν τριῶν Ἱεραρχῶν στὶς 30 Ἰανουαρίου .
Ὁ Κανόνας ΝΑ΄ ἀπαγορεύει καὶ τοὺς μίμους : *Καθόλου ἀπαγορεύει ἡ ἁγία καὶ οἰκουμενικὴ σύνοδος τοὺς λεγομένους μίμους* .
Στὸ ἴδιο θέμα ἀναφέρεται κι ὁ Κανόνας ΝΓ΄ τῆς τοπικῆς συνόδου τῆς Καρθαγένης (418 μ.χ.) : *Οὔτε ἐκείνους ὁπού στήνουσι σκηνᾶς καὶ τέντας καὶ μέσα εἰς αὐτᾶς ὑποκρίνονται διάφορα πρόσωπα* .
- Δὲν εἶναι μόνον οἱ τέχνες στὸ στόχαστρο τῶν πατέρων . Ὁ Κανόνας ΛΣΤ΄τῆς συνόδου τῆς Λαοδικείας (364 μ.χ.) στρέφεται κατὰ τῶν μαθηματικῶν καὶ τῶν ἐπιστημόνων . (Ἑλληνικὴ Γραμματεία) .
- Στὸν Κανόνα Θ΄τοῦ Μεγάλου Βασιλείου περιγράφονται οἱ σχέσεις οἱ σχέσεις τῶν δύο φύλων στὸ πλαίσιο τῆς ὀρθόδοξης οἰκογένειας : *Ἡ γυναίκα δὲν ἔχει τὴν ἄδεια νὰ ἀφήνει τὸν ἄνδρα τῆς , ἀλλὰ κι ἂν δέρνει αὐτὴ ἐκεῖνος , πρέπει νὰ ὑπομένει κι ὄχι νὰ χωρίζεται , κι ἂν τὴν προίκα τῆς ξοδεύει , κι ἂν μὲ ἄλλες γυναῖκες πορνεύει , αὐτὴ πρέπει νὰ καρτερεῖ....Ὥστε ἡ μὲν γυναίκα , ποὺ ἄφησε τὸν ἄνδρα τῆς μοιχαλίδα εἶναι ἂν πάρει ἄλλον , ὁ δὲ ἀφεθεῖς αὐτὸς ἄνδρας , ἂν πάρει ἄλλην , συγχωρεῖται* .
Ἑπομένως , σύμφωνα μὲ τὴν ὀρθοδοξία , ἡ ἐκμετάλλευση , ὁ ξυλοδαρμὸς καὶ ἡ ὑποβάθμιση τῆς συζύγου (γυναίκας) εἶναι ἔργο εὐλογημένο .
Ἢ ὅπως λέμε στὴν Ἀμερική , physical abuse , shovenism , misogyny , gender discrimination are praiseworthy attributes - virtues pleasing the Christian Heavenly Father . Not Surprised !!!
- *Πρέπει νὰ ἐμποδίζωνται ἐκεῖναι αἳ γυναῖκες , ἢ ἄνδρες , ὁπού πηγαίνουν ἐπάνω εἰς τὰ μνήματα τῶν συγγενῶν τους καὶ κλαίουν , ὡσὰν νὰ μὴν εἶχαν ἐλπίδα , ὅτι θέλουν ἀναστηθοῦν , μὴ νοοῦντες οἱ ἄγνωστοι , ὅτι ὁ θάνατος τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν δὲν εἶναι θάνατος , ἀλλὰ ὕπνος , ἀπὸ τὸν ὁποῖον ἔχουν νὰ ἐξυπνήσουν ἐν τὴ ἡμέρα τῆς ἀναστάσεως* . Ἀπὸ τὸν Κανόνα ΠΓ΄τῆς ΣΤ΄ οἰκουμενικῆς συνόδου .
Χωρισμὸς ἀπὸ τὶς ρίζες , ἀπὸ τοὺς ἀπογόνους . Κάθε μνήμη μὲ τὸ Ἑλληνικὸ παρελθὸν μὲ τὸν Ἑλληνικὸ Λόγο , μὲ τὴν Ἀπολλόνια Ἀλήθεια πρέπει νὰ μισεῖται , νὰ ἀποφεύγεται ! *Cultural disintegration* .
6η διάψευσης εἰς τοὺς ἰσχυρισμοὺς τοῦ κ. Χριστόδουλου εἶναι τὰ λεγόμενα τοῦ Παύλου καὶ ὅλων τῶν *Ἑλλήνων ; Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας* τῆς Ὀρθοδοξίας ποὺ διαβάζουμε εἰς τὴν πολύτομη ἔκδοση [*Ἕλληνες Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας* τοῦ Χριστιανικοῦ ἐκδοτικοῦ οἴκου Γρηγόριος Παλαμᾶς* 1980] τὰ λόγια τους ἐναντίων τῶν Ἑλλήνων καὶ τοῦ Ἑλληνικοῦ Πολιτισμοῦ καὶ τῆς Ἑλληνικῆς Γραμματείας καὶ Παιδείας = ἕνας ὀχετὸς ὕβρεων .
Ἔχω ἤδη παρουσιάσει κείμενα τῶν Πατέρων εἰς τὴν ἀρχὴ !
7η διάψευσης εἰς τοὺς ἰσχυρισμοὺς τοῦ κ. Χριστόδουλου : Οἱ ἀπάνθρωποι διωγμοὶ καὶ οἱ γενοκτονίες κατὰ τῶν Ἑλλήνων ὅπως διασώζονται ἀπὸ ἱστορικὰ κείμενα καὶ Ἐκκλησιαστικὲς Συνόδους ὡς ἐπίσης καὶ αὐτοκρατορικὰ διατάγματα , ὅλα δὲ αὐτὰ κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἐπικράτησης τῆς Νέας Ρώμης τὴν ἀποκαλούμενη Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία .
Θὰ ἀσχοληθῶ μὲ τοὺς διωγμοὺς ποὺ ὑπέστησαν οἱ Ἕλληνες ποὺ ἀρνήθηκαν νὰ προσηλυτισθοῦν (νὰ ἐκχριστιανιστοῦν) .
Οἱ Γενοκτονίες - ὁ βίαιος προσηλυτισμὸς τῶν Ἑλλήνων - ἡ βίαιη ἐγκαθύδριση τοῦ Χριστιανισμοῦ .
Θὰ ἀσχοληθῶ μὲ τὶς ἀκόλουθες Γενοκτονίες (ὄχι ὅλες) ἐναντίων τῶν Ἑλλήνων Ἐθνικῶν (τῶν Ἑλλήνων ποὺ ἀρνοῦντο νὰ γίνουν ὀπαδοὶ τῆς ἐβραιογενοὺς Χριστιανικῆς θρησκείας) .
Οἱ Γενοκτονίες τῶν Ἑλλήνων :
1. τῆς Ἀρμενίας : (252 μ.χ.)
2. τῆς Νέας Ρώμης (Σκυθόπολη) : (341 μ.χ.)
3. τῆς Πελοποννήσου : (397 μ.χ.)
4. τῶν Ἑλλήνων ἐπὶ Ἰουστινιανού : (530 μ.χ.)
5. τῆς Κρήτης 9ος αἵ. μ.χ. (960 μ.χ.)
Ἡ τακτική της γενοκτονίας δὲν ἐπινοήθηκε ὅμως ἀπὸ τοὺς Χριστιανοὺς , οὔτε ἀπὸ τοὺς μουσουλμάνους οἱ ὁποῖοι ἐξανδραποδίζουν καὶ σφάζουν ἀνηλεῶς ὅλον τὸν ἀραβικὸ κόσμο ὑπὸ τὴν ἡγεσία τοῦ Μωάμεθ καὶ τῶν διαδόχων αὐτοῦ .
Τὴν τακτική της γενοκτονίας τὴν ἔλαβαν ἀμφότεροι ἀκέραιη σὲ θεωρία καὶ πράξη ἀπὸ τὴν ἰουδαϊκὴ Βίβλο .
Μέσα στὴν Ἰουδαϊκὴ Βίβλο ἔχει τὴν μήτρα τοῦ κάθε *ἱερὸς πόλεμος* .
Ὁ Λαὸς τοῦ Ἰσραὴλ , μετὰ τὴν ἔξοδό του ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο , μὲ ἀρχηγὸ τοῦ τὸν Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ προχωρεῖ σὲ διαδοχικὲς γενοκτονίες ὅλων τῶν πέριξ του Ἰορδάνη ποταμοῦ περιοχῶν , μὲ τὴν εὐλογία τοῦ θεοῦ τῶν , τὸν Ἰεχωβὰ .
*Καὶ λέγει Κύριος πρὸς τὸν Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ : Πᾶς ἄνθρωπος ὅστις ἐναντιωθῆ εἰς τὰς προσταγᾶς σου καὶ δὲν ὑπακούση εἰς τοὺς λόγους σου κατὰ πάντα ὅσα προστάξης αὐτὸν ἂς θανατώνηται* (Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ ἃ΄18) .
Ἀμέσως μετὰ ὁ ἀρχηγὸς τοῦ Ἰσραὴλ (Ἰησοῦς Ναυὴ) φέρει τὴ βούληση τοῦ Κυρίου του στὸ λαό του : *Καὶ εἶπεν ὁ Ἰησοῦς , ἐκ΄τούτου θέλετε γνωρίσει ὅτι ὁ θεὸς ὁ ζῶν εἶναι ἐν τῷ μέσω ὑμῶν καὶ ὅτι κατὰ κράτος θέλει ἐξολοθρεύσει....
Ἡ Γενοκτονία τῶν Ἑλλήνων τῆς Ἀρμενίας ἀπὸ Χριστιανοὺς .
Τὸ ἔτος 252 μ.χ. ὁ βασιλιὰς τῆς Ἀρμενίας Τιριδάτης ὁ Γ΄ μέσω ἑνὸς καλοστημένου σχεδίου χριστιανῶν προσηλυτίσθηκε καὶ μὲ ἕνα αὐτοκρατορικὸ διάταγμα τοῦ ἀνακήρυξε τὸν Ὀρθόδοξο Χριστιανισμὸ ὡς ἐπίσημη θρησκεία τοῦ κράτους .
Ὑπὸ τὴν ἡγεσία τοῦ πατριάρχη τοὺς Γρηγορίου , τοῦ λεγόμενου καὶ *Φωτιστῆ* ὁ στρατὸς τοῦ Τριδάτη καὶ οἱ ὀρδὲς τῶν μοναχῶν του Γρηγορίου , θὰ γενοκτονήσουν τοὺς Ἕλληνες τῆς Ἀρμενίας καὶ τῶν γύρω περιοχῶν καὶ θὰ ἰσοπεδώσουν ὅλα τὰ ἑλλήνικα μνημεῖα καὶ τοὺς ἀρχαίους ναοὺς τῆς χώρας , χτίζοντας ἐπάνω τους ὡς ταφόπλακες τὶς χριστιανικὲς ἐκκλησίες . Πρόκειται γιὰ τὴν βίαιη ἐγκαθίδρυση τοῦ πρώτου θεοκρατικοῦ κράτους στὸν κόσμο καὶ τὴν δοκιμὴ γιὰ τὴν ἰσοπέδωση τοῦ ἀρχαίου ἑλληνικοῦ κόσμου , ποὺ ἀκολούθησε λίγα χρόνια μετὰ . Ὁ χριστιανὸς συγγραφέας Φαῦστος ὁ Βυζάντιος στὴν *Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία* , κέφ. 3 , πάρ. 20 , ἀναφέρει ὅτι οἱ ἐκχριστιανισμένοι Ἀρμένιοι *κατέστρεφαν γιὰ ἔξι (6) συναπτὰ ἔτη ὅλη τὴν Ἑλληνικὴ Ἐπικράτεια σφάζοντας ὅλους τους Ἕλληνες , μὴν ἀφήνοντας κανέναν νὰ τοὺς ξεφύγει* καὶ πὼς *ἦταν ἀπερίγραπτο τὸ μέγεθος τῶν θησαυρῶν ποὺ λεηλάτησαν ἀπὸ αὐτοὺς* (κέφ. 4 πάρ. 11) .
Τὸ χριστιανικὸ σχέδιο προέβλεπε τρόμο , θάνατο , καταστροφὴ , φυλακίσεις ἐκτελέσεις , βασανιστήρια , καταλήστευση , δημεύσεις...: *Οἵτινες ὅλοι (καὶ μάλιστα καὶ ὁ βασιλεὺς καὶ οἱ πρόκριτοι) , ἴνα φανερώσουν , ὅτι ἐπίστευσαν ὁλοψύχως εἰς τὸν Χριστὸν , ἐχάλασαν ἀπὸ τὰ θεμέλια ολούς τους ναοὺς τῶν εἰδώλων καὶ λαβόντες ἂπ΄ τὰ σκευοφυλάκια ὅλους τους θησαυροὺς , ἤτοι χρυσίον , ἀργύριον , σκεύη ἀργυρᾶ καὶ χρυσοΰφαντα ἱμάτια , τὰ ἀφιέρωσαν εἰς τὰς ἐκκλησίας , τὰς ὁποίας εἰς δόξαν Χριστοῦ οἰκοδόμησαν καὶ ὄχι μόνον τὰ κινητὰ , ἀλλὰ καὶ τὰ ἀκίνητα , ἤτοι χωράφια καὶ ἄλλα ὅμοια καὶ ἔκαμαν τὴν ἄτιμον ὕλην καὶ ἀνωφελῆ , ὕλην ψυχοφελὴ καὶ πολύτιμον* . (*Συναξαριστής* , σὲλ 673) .
Οἱ Ἀρμένιοι ὑπὸ τὶς εὐλογίες πλέον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας διεξήγαγαν τοὺς πρώτους ἱεροὺς - θρησκευτικοὺς πολέμους τῆς Παγκοσμίου Ἱστορίας , μὲ σκοπὸ τὸ βίαιο ἐκχριστιανισμὸ τῶν γύρω λαῶν καὶ εἰδικὰ στὰ ἐδάφη ποὺ κατοικοῦσαν οἱ τόσο μισητοὶ γιὰ τοὺς χριστιανοὺς , οἱ *εἰδωλολάτρες* Ἕλληνες .
Ἡ γενοκτονία γινόταν ὑπὸ τὴν ἐπίβλεψη καὶ τὴν συνεργία τοῦ Βυζαντινοῦ κράτους καὶ πατριαρχείου (Ἱεροσολύμων) .
Ἡ ἑλληνικὴ γενοκτονία καὶ ἡ ὁλοκληρωτικὴ πολιτισμικὴ καταστροφὴ τῆς Ἀρμενίας ἦταν χριστιανικὴ συνωμοσία , σχέδιο ποὺ ὅπως φαίνεται εἶχαν μελετήσει καὶ συμφωνήσει ἀπὸ κοινοῦ πρὸ ὀλίγων χρόνων ὁ Γρηγόριος καὶ ὁ Τιριδάτης μὲ τὸν Μέγαν Κωνσταντῖνον .
Ἀξίζει ἐδῶ νὰ διαβάσουμε τὸ ἀπόσπασμα τοῦ ἔργου τοῦ πατριάρχη Ἱεροσολύμων Δοσιθέου ἀπὸ τὴν *Δωδεκάβιβλον* , σέλ. 1218 , ὅπου ὁ Δοσίθεος ἀναφέρεται στὴν στιγμὴ ποὺ ὁ Γρηγόριος καὶ ὁ Τιριδάτης πῆγαν νὰ ἀνακοινώσουν ἐπίσημα στὴν Ἃ΄Οἰκουμενικὴ Σύνοδο , τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἑλληνικῆς γενοκτονίας , ἐπισκέπτες τοῦ Μέγα Κωνσταντίνου .
Γράφει ὁ Δοσίθεος :
*Πρὸ τῆς ἀναχωρήσεως αὐτοῦ , ὁ τὲ Γρηγόριος κι ὁ Τιριδάτης ἐπῆγαν εἰς Κωνσταντινούπολιν πρὸς τὸν Μέγαν Κωνσταντῖνον καὶ ἐφιλοξενήθησαν πὰρ΄αὐτοῦ ἱκανῶς . Γενόμενης δὲ τῆς Ἁγίας Ἃ΄Συνόδου , ἐπέμφθη πρὸς αὐτὴν ὑπὸ τοῦ Τιριδάτου ὁ Ἀριστάνης , ἀγωνισάμενος δὲ μετὰ τῶν ἐν΄αὐτὴ συνελθόντων ἁγίων τιῆ (318) θεοφόρων Πατέρων κατὰ τοῦ Ἀρείου , ἐπέστρεψεν εἰς Ἀρμενίαν , φέρων καὶ τὴν ἀπόφασιν τῆς Συνόδου* .
Στὴν Ἃ΄Οἰκουμενικὴ Σύνοδο , ὅπως ἀποδείχθηκε , ἀποφασίσθηκε ἀπὸ κοινοῦ ἡ ὁλοκληρωτικὴ πολιτισμικὴ καταστροφὴ καὶ γενοκτονία τοῦ Ἑλληνισμοῦ ὄχι ἁπλῶς στὴν Ἀρμενία , ἀλλὰ σὲ ὅλα τὰ ἐδάφη τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας .
Ἡ ἐπιβολὴ τοῦ Χριστιανισμοῦ ὡς ἐπίσημου θρησκείας τῆς Ἀρμενίας ἀποτελεῖ τὴν δημιουργία τοῦ πρώτου θεοκρατικοῦ κράτους στὸν κόσμο , ἀλλὰ καὶ τὴν πρώτη παγκοσμίως ὀργανωμένη καταστροφὴ καὶ ἐκθεμελίωση ἑνὸς ὁλόκληρου πολιτισμοῦ , τοῦ Ἑλληνικοῦ , ἀπὸ τὴν ἰουδαιοχριστιανικὴ θρησκεία .
Κατὰ τὰ ἑπόμενα χρόνια ἡ πλήρης ὑποταγὴ ὅλων τῶν λαῶν τῆς αὐτοκρατορίας στὴν θεοκρατία καὶ στὸν αὐτοκράτορα θὰ ἐπιτευχθεῖ ἀπόλυτα καὶ ὁλοκληρωτικὰ .
Ἡ γέννηση τοῦ καισαροπαπικοῦ καὶ τοῦ βυζαντινοῦ Ἰμπεριαλισμοῦ μὲ τὴν στήριξη καὶ τὴν εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι πλέον ἱστορικὸ γεγονὸς.
Ἡ Γενοκτονία τῶν Ἑλλήνων - Σκυθόπολης
Οἱ γενοκτονίες κατὰ τῶν Ἑλλήνων : ἡ καταστροφὴ τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους , τοῦ Ἑλληνικοῦ Πολιτισμοῦ τῆς Ἑλληνικῆς Γραμματείας καὶ τῆς Ἑλληνικῆς Παιδείας .
Ἕνα ἄλλο ἀποτρόπαιο ἔγκλημα κατὰ τῆς Ἑλλάδας καὶ σὲ συνέπεια κατὰ τῆς ἀνθρωπότητας , ἕνα τραγικὸ θέατρο μίσους ποὺ καὶ σήμερα ἀποκρύπτετε , διασώζει ὁ Ρωμαῖος ἱστορικὸς Ἀμμιανὸς Μαρκελλίνος στὸ 19ο βιβλίο τοῦ ἔργου τοῦ (*RERUM GESTARUM LIBRI XXXI*) 31 τόμων .
Ὁ Ἀμμιανὸς Μαρκελλίνος ἦταν ὁ ἱστορικός του Ρωμαίου Χριστιανοῦ αὐτοκράτορα Κωνστάντιου τοῦ Β΄, κατὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ ὁποίου ἄρχισαν οἱ πιὸ ἀποτρόπαιοι διωγμοὶ ἐναντίων τῶν Ἑλλήνων .
Στὴν σημερινὴ πόλη τοῦ Δυτικοῦ Ἰσραὴλ τὴν Beth Sian , γνωστὴ στοὺς Ἕλληνες ὅλους ἐκείνων τῶν αἱματοβαμμένων χρόνων ὡς Σκυθόπολης , τὸν 4ο αἵ. μ.χ. γύρω στὸ 341 λειτούργησε τὸ πρῶτο στρατόπεδο συγκέντρωσης , γιὰ δύο δεκαετίες (20 ἔτη) , δηλαδὴ κὰθ΄ὅλην τὴν διάρκεια τῆς κατοχῆς τοῦ Βυζαντινοῦ θρόνου ἀπὸ τὸν δευτερότοκο γιὸ τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου , τὸν Κωνστάντιο τὸν δεύτερο .
Ἡ Σκυθόπολις ὑπῆρξε ὁ τόπος συγκέντρωσης βασανισμοῦ καὶ θανάτωσης τῶν Ἑλλήνων , ὅλων ὅσων δηλαδὴ ἀρνήθηκαν νὰ ἀσπασθοῦν τὸ δόγμα τοῦ Χριστιανισμοῦ . Ἀναφερόμενος ὁ Ἐμμανουὴλ Ροΐδης στοῦ Ἀμμιανοῦ Μαρκελλίνου τὸ Ἱστορικὰ , γράφει στὸ ἔργο τοῦ *Πάπισσα Ἰωάννα* σήμ. 200 :
1.11.9 *Διατάσσουμε τοὺς ἄρχοντές μας (...) νὰ ἀναζητοῦν σύμφωνα μὲ τὸ νόμο ὅλες τὶς περιπτώσεις ἀσέβειας ὑπὲρ τῆς Ἑλληνικῆς θρησκείας (...) (καὶ) ἂν συμβαίνουν , νὰ τιμωροῦνται (...) . Νὰ μὴν ἔχει κανένας τὸ δικαίωμα νὰ κληροδοτεῖ μὲ διαθήκη ἢ νὰ χαρίζει μὲ δωρεὰ κάτι σὲ πρόσωπα ἢ τόπους , ποὺ ἔχει ἐπισημανθεῖ ὅτι διαπράττουν τὴν ἀσέβεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ (...) . Νὰ διατηρηθοῦν (...) ἐν ἰσχὺ ὅλες οἱ τιμωρίες μὲ τὶς ὁποῖες οἱ προηγούμενοι βασιλείς εἶχαν ἀπειλήσει νὰ τιμωρήσουν τὴν Ἑλληνικὴ πλάνη.
*Ἤρκει νὰ κατηγορηθῆ τὶς (κάποιος Ἕλληνας - Ἐθνικὸς) ὑπὸ κακόβουλου κατασκόπου ὅτι ἔφερε τὸν τράχηλο φυλακτήριον κατὰ τοῦ πυρετοῦ , ἢ ἐφάνη παρακαθήμενος πλησίον τάφου ἢ ἐρειπίου ἴνα καταδικασθῆ εἰς θάνατον ὡς εἰδωλολάτρης ἢ νεκρομάντις . Ἐκ΄τῶν ἀπώτατων ἄκρων τῆς αὐτοκρατορίας ἐσύρεντο ἁλυσόδετοι πάσης τάξεως καὶ ἡλικίας πολίται (Ἕλληνες) ὧν οἱ μὲν ἀπέθνησκον κὰθ΄ὁδὸν , οἱ δὲ ἐν τοῖς δεσμοτηρίσις , οἱ δὲ ἐπιζῶντες ἐστέλλοντο εἰς Σκυθόπολις ... πόλιν ὅπου εἶχον στηθῆ τὰ βασανιστήρια καὶ τὸ σφαγεῖον* . Ammianus Marceihnus *History Books 14- 19 : (Laesae maiestatis multi arcessiti dammati (12)) Constantius Et Gallus . Harvard University Press . John C. Polfe)
Τὸ σφαγεῖον τῆς Σκυθόπολης ὑπῆρξε ἐπινόηση - ἑνὸς νοσηροῦ ἐγκεφάλου - τοῦ Ἐπισκόπου Ἀλεξάνδρειας Γεωργίου . Σκοπὸς τοῦ Γεωργίου ἦταν ἡ καθολικὴ ἐξόντωση τῶν Ἑλλήνων - ἡ γενοκτονία αὐτῶν - καθὼς ἐκεῖνοι ἐστέκοντο ὡς ἀρνητὲς τοῦ Χριστιανισμοῦ .
Ὁ αὐτοκράτορας Κωνστάντιος Β΄ δέχθηκε καὶ ἔστειλε στὴν Ἀνατολὴ τὸν ἀρχιγραμματέα τῆς Αὐλῆς τοῦ τὸν Παῦλο , περιβόητο γιὰ τὴν σκληρότητά του , ἀποκαλούμενο καὶ *Τάρταρο* .
Αὐτὸς ὁ Παῦλος καὶ ὁ Γεώργιος σὲ συνεργασία ὀργάνωσαν τὸ στρατόπεδο συγκέντρωσης τῆς Σκυθόπολης .
Γράφει ὁ Ἀμμιανὸς Μαρκελλίνος : Τὸ ἀνθρωπόμορφο αὐτὸ κτῆνος , ὁ Παῦλος , διέθετε τόση ἐξουσία καὶ δύναμη ὥστε *μὲ ἕνα νεῦμα τοῦ μόνο ἐξηρτάτο ἡ ζωὴ ὅλων ὅσων περπατοῦσαν στὴν γῆ* . 19 : 12, 13
Ἀναφέρει ὁ Ροΐδης , ἀνακαλώντας τὰ ἱστορικά του Ἀμμιανοῦ Μαρκελλίνου , μεθόδους βασανιστηρίων ἐναντίων τῶν Ἑλλήνων :
*Εἰς τὴν Σκυθόπολιν ὅπου εἶχε στηθὴ τὸ χριστιανικὸ κρεουργίον....Ἐκεῖ συνεδρίαζαν εὐσεβεῖς δικασταὶ (χριστιανοὶ εὐσεβεῖς) ἀμιλλώμενοι τὶς πλοίονας εἰδωλολάτρας (Ἕλληνες Ἐθνικοὺς) νὰ ὀπτήση ἐπὶ σχάρας , νὰ βράση ἐντὸς ζέοντος ἐλαίου , ἢ νὰ κατακόψη μεληδόν* .
Ἡ Σκυθόπολης καὶ τὰ ἀπάνθρωπα γεγονότα ποὺ διαδραματίστηκαν ἐκεῖ ἐπὶ 20 συνεχῆ ἔτη ἀποκαλύπτουν:
1ον : Τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ἐπεβλήθη ὁ χριστιανισμὸς στὸν Ἑλληνικὸ κόσμο.
2ον : Τὸν λόγο καὶ τὸν βάρβαρο ἀπάνθρωπο τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο κατεστράφη ὁ λαμπρότερος πολιτισμὸς τῆς Γὴς καὶ οἱ δημιουργοὶ αὐτοῦ - οἱ Ἕλληνες .
3ον : Ἀποκαλύπτουν ἐπίσης γιατί τὰ μετέπειτα Ρωμαϊκὰ (Βυζαντινὰ) αὐτοκρατορικὰ διατάγματα ποὺ θεσμοθετοῦσαν τὴν *ἐπὶ Ἑλληνισμοῦ θανατικὴ καταδίκη* ἐφαρμόσθηκαν χωρὶς καμία ἀντίδραση ἢ ἐξέγερση , ὅπως χωρὶς καμία ἀντίσταση ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες ἐπῆλθε ὁ ἀφανισμὸς 80 καὶ πλέον πόλεων τῆς κυρίως Ἑλλάδας ἀπὸ τὸν Χριστιανὸ Ἀλάριχο , μετὰ Βυζαντινῆς αὐτοκρατορικῆς διαταγῆς σαράντα (40) χρόνια ἀργότερα .
4ον : Ἀποκαλύπτουν ἐπίσης αὐτὰ τὰ ἀπάνθρωπα γεγονότα ποὺ διαδραματίστηκαν στὴν Σκυθόπολη ὅτι : δὲν ὑπῆρξε ποτὲ Ἑλληνικότητα τοῦ Βυζαντίου , οὔτε ποτὲ Ἑλληνορωμαϊκὸ κράτος , ἒφ΄ὅσον ἦταν οἱ ἐκχριστιανισμένοι Ρωμαῖοι αὐτοκράτορες τοῦ Βυζαντίου ποὺ ἄρχισαν τοὺς διωγμοὺς κατὰ τῶν Ἑλλήνων . Οὔτε δὲ ποτὲ ὑπῆρξε ἑλληνοχριστιανισμὸς , ἒφ΄ὅσον ἦταν οἱ Ταγοὶ τῆς χριστιανοσύνης καὶ τὸ ἐβραιογενὲς χριστιανικὸ δόγμα ποὺ :
- Ἔσβησαν τὰ Φῶτα τοῦ Ἑλληνικοῦ Πνεύματος .
- Κατέστρεψαν τὴν Ἑλληνικὴ Παιδεία .
- Κατεδάφισαν τὰ ἀμίμητα ἀρχαία Ἑλληνικὰ ἀριστουργήματα χωρὶς νὰ ἀφήσουν οὔτε μία πόλη ὄρθια .
- Ἔκαψαν τὶς βιβλιοθῆκες καὶ ἑκατοντάδες χιλιάδες τόνων Ἑλληνικὰ ἐπιτεύγματα εἰς ὅλους τους κλάδους τῶν ἐπιστημῶν , κατὰ 99,99% κατέστρεψαν τὴν Ἑλληνικὴ Γραμματεία .
- Σχεδὸν ἀφάνισαν τὴν Ἑλληνικὴ φυλὴ ἀπὸ τὸν πλανήτη γῆ , ἐπιφέροντας της, πολλὲς γενοκτονίες .
- Παρέδωσαν τὴν σβήνουσα Ἑλλάδα στοὺς Τούρκους καὶ
- κατάντησαν τοὺς Ἕλληνες πολιτιστικὰ στείρους .
Σύμφωνα μὲ τὶς ἱστορικὲς πηγὲς ἐκείνων τῶν Ρωμαιοβυζαντινῶν χρόνων οἱ συνεχεῖς διώξεις καὶ γενοκτονίες κατὰ τῶν Ἑλλήνων πῆραν τὴν ζωὴ 19.000.000 + Ἑλλήνων ἀπὸ τὰ 20.000.000 . Λιγότεροι ἀπὸ 1.000.000 ἐπέζησαν ἒφ΄ ὅσον μετὰ βίας καὶ τρόμου ἔσκυψαν κεφαλὴ πρὸς τὸ ἐβραιογενὲς θεὸ καὶ τὸ χριστιανικό του δόγμα , ὅπου ἡ κύρια ἐντολὴ αὐτοῦ ἦταν καὶ εἶναι :
Λέγει ὁ Ἰησοῦς Χριστός : *Ὅσο γιὰ τοὺς ἐχθρούς μου , αὐτοὺς ποὺ δὲν μὲ θέλησαν γιὰ βασιλιὰ τοὺς φέρτε τους ἐδῶ καὶ κατασφάξτε τοὺς μπροστά μου* . *Κατὰ Λουκᾶν* (ΙΘ΄, 27) .
Καὶ προστάζει ὁ Πατέρας τοῦ Ἰεχωβὰ τοῦ ὁποίου ἐκλεκτὸς λαὸς εἶναι οἱ Ἑβραῖοι : *ἐξεγερῶ τὰ τέκνα σου Σιῶν ἐπὶ τὰ τέκνα τῶν Ἑλλήνων* . (*Ζαχαρίας* Θ΄13 - 15) .
Note : Σημείωση
Γιὰ λόγους φορολογικοὺς κυρίως , ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Καρακάλλα , τὸ ἔτος 212 μ.χ. , μὲ τὴν *CONSTITUTIO ANTONIANA* ἀπονεμήθηκε ἡ ἰδιότης τοῦ Ρωμαίου πολίτου σὲ ὅλους ἀνεξαιρέτως τοὺς κατοίκους τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας .
Ἔτσι οἱ Ἕλληνες ἐθεωροῦντο πιὰ ρωμαῖοι ὑπήκοοι καὶ ἡ ταυτότητά τους ἐκτός του ὅτι καταδιώχθηκε καὶ κατεστράφηκε *διὰ ποινῆς θανάτου* ἀπὸ τὸ χριστιανικὸ κατεστημένο , ὑπέφερε καὶ τὴν ρωμαϊκὴ πολιτικὴ ἀλλοίωση .
Ammianus Marcellinus with an English Translation by John C. Rolfe P.H.D. LITT. D. UNIVERSITY OF PENNSYLVANIA IN THREE VOLUMES
London , William Heinemamm LTD Cambridge Massachusetts , Harvard University Press MCMLYI
Look also LOEB CLASSICAL LIBRARY Books 14 - 19 , ISBN 0-674-99331-4
Γενοκτονία τῶν Ἑλλήνων τῆς Πελοποννήσου
Γράφει ὁ Λιβάνιος *Ὑπὲρ τῶν ἑλληνικῶν ἱερῶν* ἐκδόσεις *θύραθεν* 1998 .
*Στὴν ἐνταύθα Ἑλλάδα μὲ τὴν προτροπὴ τῆς Κωνσταντινούπολης εἰσέβαλαν οἱ ὀρδὲς τῶν νεοφώτιστων χριστιανῶν Γότθων καθοδηγούμενες ἀπὸ ὁμάδες φανατικῶν καλόγερων . Τότε , τὸ ἔτος δηλαδὴ 397 μ.χ. , ἔγινε στὴν Πελοπόννησο ἡ μεγαλύτερη γενοκτονία ποὺ γνώρισαν ποτὲ οἱ Ἕλληνες . Ἔτσι ἄνοιξε ὁ δρόμος γιὰ τὴν ἐπιβολὴ τοῦ *νέου δόγματος* . Ὅπως γράφει ὁ Ζώσιμος : πρὸς βοήθεια τῶν Ἑλλήνων ἔσπευσε ἀπὸ τὴν Ἰταλία ἕνας Βάνδαλος (!) στρατηγὸς τοῦ ρωμαϊκοῦ στρατοῦ , ὁ Στηλίχων** . Ὅμως ἔφτασε πολὺ ἀργὰ , ἤδη εἶχε σφαγὴ ἀνηλεῶς ἢ ἐξανδραποδιστεῖ ὁ μὴ χριστιανικὸς πληθυσμὸς ὅλων τῶν πόλεων τῆς Πελοποννήσου . Ὅλοι ὅσοι δὲν πρόλαβαν νὰ καταφύγουν στὰ βουνὰ τῆς Λακωνίας καὶ τῆς Ἀρκαδίας , ἠβηδὸν (ὡς καὶ οἱ ἔφηβοι) ἐσφάγησαν* .
Τὴν γενοκτονία τῶν Ἑλλήνων περιγράφουν πολλοὶ χριστιανοὶ χρονογράφοι τῆς ἐποχῆς ὁ Εὐνάπιος , ὁ Ζώσιμος , ὁ Σωζόμενος κ.α.
Ὁ Προκόπιος γεννήθηκε γύρω στὸ 500 μ.χ. Ἄσκησε τὸ ἐπάγγελμα τοῦ δικηγόρου , τοῦ ρήτορα , τοῦ νομικοῦ συμβούλου τοῦ στρατηγοῦ Βελισαρίου . Ἀνέλαβε σημαντικὲς ἀποστολὲς στὴν ὑπηρεσία τῆς Ρώμης . Γνώρισε μεγάλες τιμὲς στὴν αὐτοκρατορικὴ αὐλὴ τῆς Νέας Ρώμης (Βυζάντιο) .
Τὸ 560 μ.χ. τοῦ ἀποδόθηκε ὁ τιμητικὸς τίτλος τοῦ *Illustris* (Ἐπιφανής) . Τὸ 562 γίνεται ἔπαρχος .
Τὰ στοιχεῖα αὐτὰ μαρτυροῦν ὅτι ἦταν ἕνα πρόσωπο ποὺ γνώριζε καλὰ τὰ ὅσα συνέβαιναν στὰ ἀνώτατα κλιμάκια τῆς ἐκχριστιανισμένης ρωμαϊκῆς διοίκησης ἡ ὁποία ἕδρευε στὴν Κωνσταντινούπολη .
Ἔγραψε τὸ ἔργο *Ἱστορία* ὅπου περιγράφονται οἱ πολεμικὲς ἐπιχειρήσεις τοῦ Ἰουστινιανοῦ αὐτοκράτορα καὶ *Περὶ κτισμάτων*ὅπου μὲ στομφώδη γλώσσα κολακεύει τὸ αὐτοκρατορικὸ ζεῦγος Ἰουστινιανὸ καὶ Θεοδώρα .
Ὡστόσο ὁ ἐπίσημος ἱστορικός του αὐτοκράτορα , αὐτὸς ὁ Προκόπιος ποὺ ἀνέλαβε νὰ ἀφήσει αἰώνιο καὶ δοξασμένο τὸ ὄνομα τοῦ Ἰουστινιανοῦ , εἶναι ὁ ἴδιος ὁ ὁποῖος ἐν΄ἀγνοία ὅλων τῶν σύγχρονών του , κρυφὰ καὶ προσεκτικὰ ἀποφάσισε (γιὰ χάρη τῶν ἑπόμενων γενεῶν) νὰ γράψει καὶ ἕνα τρίτο βιβλίο , τὸ λεγόμενο *Ἀνέκδοτα* τὸ περιεχόμενο τοῦ ὁποίου εἶναι ὁ ἀληθινὸς βίος τοῦ Ἰουστινιανοῦ , τῆς Θεοδώρα , τῶν συνεργατῶν τους .....Γράφει ὁ Προκόπιος στὸν πρόλογο αὐτοῦ του ἱστορικοῦ βιβλίου *....σὲ πολλὲς περιπτώσεις ἀναγκάστηκα νὰ ἀποκρύψω τὶς αἰτίες τῶν γεγονότων ποὺ ἔχω ἀναφέρει στὰ προηγούμενα βιβλία μου....Ὁ Λόγος εἶναι , ὅτι ἦταν ἀδύνατο νὰ καταγραφοῦν οἱ πράξεις μὲ τὸν πρέποντα τρόπο , ὅσο οἱ αὐτουργοὶ τοὺς ἦταν στὴν ζωὴ , γιατί ἂν μὲ ἀνακάλυπταν , δὲν θὰ μποροῦσα νὰ γλιτώσω ἀπὸ τὸν πιὸ οἰκτρὸ θάνατο καὶ δὲν θὰ μποροῦσα νὰ εἶμαι σίγουρος οὔτε καν γιὰ τὴν ἀσφάλεια τῶν πιὸ στενῶν μου συγγενῶν....*
4 - Γενοκτονίες Ἑλλήνων ἐπὶ Ἰουστινιανοὺ
Τὶς σφαγὲς τῶν Ἑλλήνων ποὺ ἄρχισαν προγενέστεροί του αὐτοκράτορα Κωνστάντιου Β΄ (ὅπως ὁ πατέρας αὐτοῦ ὁ αὐτοκράτορας Μέγας Κωνσταντῖνος - ὑπεύθυνος γιὰ τὴν γενοκτονία τῶν Ἑλλήνων τῆς Ἀρμενίας μὲ τὴν συμμετοχὴ τοῦ βασιλιᾶ Τιριδάτη Γ΄ καὶ τοῦ πατριάρχη Γρηγορίου) συνέχισαν καὶ μεταγενέστεροι ὅμοιοί του .
Ὁ αὐτοκράτωρ Ἰουστινιανὸς - ὁ Σλαυοεβραῖος τὸ γένος , τὸ ὄνομα τοῦ ὁποίου ἀρχικὰ ἦταν Γιουτπράδα - αὐτός ὁ αὐτοκράτορας σύμβολο τῆς Ὀρθοδοξίας , ἐκεῖνος ποὺ οἰκοδόμησε τὴν Ἁγιὰ Σοφιὰ - *τὸ μέγα μοναστήρι* καὶ ἀνακηρύχθηκε ἀπὸ τὸν Χριστιανισμὸ *Μέγας* ἀποκαλύπτεται μέσα ἀπὸ τὰ *Ἀνέκδοτα* κείμενα τοῦ ἐπισήμου ἱστορικοῦ του Προκοπίου ὡς ἕνας αἱμοβόρος τύραννος ὁ ὁποῖος βύθισε ὁλόκληρους πληθυσμοὺς στὴν σφαγὴ καὶ στὸ αἷμα .
Σύμφωνα μὲ τὸν Προκόπιο , ὁ Ἰουστινιανὸς ἄρχισε τὶς σφαγὲς στὸ ὄνομα τῆς *μίας καὶ ἀληθοῦς πίστεως τῆς ὀρθοδοξίας* . Σημαντικὲς ἐπίσης εἶναι οἱ μαρτυρίες τοῦ Προκοπίου γύρω ἀπὸ τοὺς διωγμοὺς , σφαγὲς καὶ γενοκτονίες Ἑλλήνων (ὅσων Ἑλλήνων ἐπέμεναν στοὺς πατρώους ἑλληνικοὺς τρόπους) ἀπὸ τὴν αἱμοσταγῆ καὶ ἀλαζονικὴ διακυβέρνηση τοῦ Ἰουστινιανοῦ .
Τὸ *ἑλληνοχριστιανικὸ* πλαστογράφημα καταρρέει μπροστὰ στὰ κείμενα τῶν ἱστορικῶν ἐκείνης τῆς ἐποχῆς . Ἀναφέρει ὁ Προκόπιος : *Μετὰ τοὺς Σαμαρεῖτες ἄρχισε (ὁ Ἰουστινιανὸς) νὰ καταδιώκει τοὺς ἀποκαλούμενους Ἕλληνες ὑποβάλλοντάς τους σὲ σωματικὰ βασανιστήρια καὶ ἁρπάζοντας τὰ χρήματά τους * .
Ὁ Προκόπιος ἀδυνατεῖ νὰ θεωρήσει τὸν τύραννο Ἰουστινιανὸ ὡς ἀνθρώπινο ὂν καὶ τὸν θεωρεῖ *ἐνσαρκωμένο δαίμονα* . Ἀναφέρει ὁ Προκόπιος στὰ *Ἀνέκδοτα* : *Ὅτι ὁ Ἰουστινιανὸς δὲν ἦταν ἀνθρώπινο πλάσμα ἀλλὰ ἦταν ...κάποιος δαίμονας ἀνθρωπόμορφος θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ τὸ ἀποδείξει σταθμίζοντας τὸ μέγεθος των κακῶν ποὺ ἔκανε στοὺς ἀνθρώπους , γιατί ἡ δύναμη τοῦ ἀνθρώπου ποὺ δρᾶ φανερώνεται στὸ ὑπέρμετρο μέγεθος τῶν πράξεών του . Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς λοιπὸν ἔχει σκοτώσει τόσους πολλοὺς , ὥστε ....πιὸ γρήγορα νομίζω θὰ μετροῦσε κανεὶς τοὺς κόκκους τῆς ἄμμου ὅλου του κόσμου , παρὰ ὅσους σκότωσε ὁ αὐτοκράτωρ αὐτὸς . Ὑπολογίζοντας ὅμως κατὰ προσέγγιση τὶς περιοχὲς ποὺ κατάντησαν τελικὰ ἀκατοίκητες , λέω ὅτι χάθηκαν πολλὰ ἑκατομμύρια ἄνθρωποι* . Προκόπιος *Ἀνέκδοτα * ἰη΄1 - 6 , μετάφραση Ἀλόης Σιδέρη , ἔκδ. *ΑΓΡΑ* .
Σὲ ὅτι ἀφορᾶ σὲ ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες , ὁ Ἰουστινιανὸς ἀποδείχθηκε μεγάλος διώκτης τοῦ Ἑλληνισμοῦ, σφαγέας τῶν Ἑλλήνων ποὺ ἀρνοῦνταν τὸν Χριστιανισμὸ ἐμμένοντες στὶς ἑλληνικὲς παραδόσεις . Ἄφησε δὲ αὐτὸς τὴν Ἑλλάδα ἀπροστάτευτη στὶς βαρβαρικὲς ἐπιδρομὲς καὶ ἦταν ληστὴς τοῦ δημοσίου χρήματος τῶν Ἑλληνικῶν πόλεων τὶς ὁποῖες καταδίκασε σὲ οἰκονομικὸ μαρασμὸ .
Ὁ Ἰουστινιανὸς ἦταν ἐκεῖνος ποὺ ἔκλεισε τὴν Πλατωνικὴ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν μὲ ἀπὸ συνεχῆ λειτουργία 900 περίπου ἐτῶν .Ὁ ἴδιος δὲ ἔσφαξε ἀρκετοὺς φιλοσόφους καθηγητὲς καὶ ἄλλους τοὺς ἀνάγκασε νὰ φύγουν ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα .
Νηπιοβαπτισμὸς (Υ.Γ.: http://www.tvxs.gr/v9755)
Τὸ χριστιανικὸ ἱερατεῖο , τὴν ἐποχὴ τοῦ αὐτοκράτορα τῆς Νέας Ρώμης (Βυζαντίου) Θεοδοσίου συνέλαβε τὴν μέθοδο τοῦ ὁλοκληρωτικοῦ ἀφελληνισμοῦ τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας .
Τὸ χριστιανικὸ ἱερατεῖο , δηλαδὴ , κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Β΄(382 μ.χ.) Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὅπου ὁ αὐτοκράτορας Θεοδόσιος μετεῖχε αὐτῆς , ἀνάμεσα στὶς πολλὲς δόλιες καὶ ἐγκληματικὲς ἀποφάσεις ἐναντίον τοῦ Ἑλληνισμοῦ συνέλαβαν τὸν νηπιοβαπτισμὸ .
Μὲ εἰδικὸ διάταγμα ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Θεοδόσιο , ὅλοι οἱ κάτοικοι τῆς Ρωμαϊκῆς ἐπικράτειας ἔπρεπε νὰ βαπτίσουν τὰ παιδιὰ τοὺς χριστιανοὺς . Ὅσοι δὲν δέχονταν θὰ ἔχαναν τὰ πολιτικά τους δικαιώματα καὶ τὰ παιδιά τους θὰ ἔχαναν τὸ δικαίωμα τῆς κληρονομιᾶς ἀπὸ τοὺς γονεῖς τους .
Τότε χιλιάδες ἀνυπότακτοι Ἕλληνες πουλήθηκαν στὰ σκλαβοπάζαρα ὡς δοῦλοι καὶ ἀμέτρητες περιουσίες κατασχέθηκαν ἀπὸ τὴν ἐκκλησία .
Παρὰ τὰ σκληρὰ μέτρα ποὺ ἐπεβλήθησαν , οἱ Ἕλληνες ἀρνοῦνταν τὸν ἀφελληνισμό τους .
Τότε ἕνα νέο διάταγμα ὅρισε τὴν θανατικὴ ποινὴ γιὰ τοὺς παραβάτες . Οἱ διωγμοὶ συνεχίσθηκαν μὲ ἀμείωτη ἔνταση μέχρι τὴν ἐποχὴ τοῦ Γιουτπράδα (Ἰουστινιανοῦ , Σλαυοεβραῖος τὸ γένος) .
Διαβάζουμε εἰς τὸν *Ἰουστιάνιος Κῶδιξ 1.11* , ὁ ὁποῖος ἦταν σὲ ἰσχὺ μέχρι τῆς ἐποχῆς Λέοντος τοῦ Θρακὸς :
*Γνωρίζουμε , ὅτι αὐτοὶ οἱ εἰδωλολάτρες (Ἕλληνες) ἐγκατέλειψαν τὴν προσκύνηση τοῦ μόνου καὶ ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ προσέφεραν θυσίες στὰ εἴδωλα ἐξαιτίας ἑνὸς ἀσυλλόγιστου σφάλματος καὶ πραγματοποίησαν ἀνόσιες ἑορτὲς .
Ἂν αὐτοὶ διέπραξαν αὐτὰ τὰ ἁμαρτήματα , ἐνῶ εἶχαν ἀξιωθεῖ τὸ ἅγιο Βάπτισμα , θὰ ὑποβληθοῦν στὴν ἀντίστοιχη τιμωρία . Μὲ τὸν παρόντα ὅμως νόμο ἀνακοινώνουμε , ὅτι ἐκεῖνοι μὲν ποὺ ἔχουν γίνει χριστιανοὶ καὶ ἔχουν ἀξιωθεῖ τὸ ἅγιο καὶ σωτήριο βάπτισμα , σὲ ὁποιαδήποτε χρονικὴ στιγμὴ , ἂν φανοῦν ὅτι ἐπιμένουν στὴν πλάνη τῶν Ἑλλήνων , θὰ ὑποβληθοῦν στὴν ἐσχάτη τῶν ποινῶν . Ὅσοι δὲ δὲν ἔχουν ἀξιωθεῖ ἀκόμη τὸ σεβαστὸ βάπτισμα , θὰ πρέπει νὰ φανερωθοῦν στὴν βασιλεύουσα πόλη μας , εἴτε στὶς ἐπαρχίες καὶ νὰ πᾶνε στὶς ἱερότατες ἐκκλησίες μαζὶ μὲ τοὺς συζύγους τους καὶ τὰ παιδιά τους καὶ ὅλα τὰ μέλη τοῦ οἴκου τους καὶ νὰ διδαχθοῦν τὴν ἀληθινὴ πίστη τῶν χριστιανῶν . Ἂν δὲν τὸ κάνουν , θὰ χάσουν τὰ πολιτικά τους δικαιώματα καὶ τὴν κινητὴ καὶ ἀκίνητη περιουσία τους . Θὰ τοὺς ἀφαιρεθοῦν τὰ πάντα θὰ ἐγκαταλειφθοῦν στὴν ἔνδεια καὶ θὰ ὑποβληθοῦν στὶς ἔσχατες τιμωρίες (...) ὅσοι πάσχουν ἀπὸ τὴ νόσο τῶν ἀνόσιων Ἑλλήνων* .
Τὸ 530 μ.χ. ὁ Σλαυοεβραῖος αὐτοκράτωρ τῆς Νέας Ρώμης ὁ Γιουτπράδα - Ἰουστινιανὸς ἔδωσε τὴν χαριστικὴ βολὴ στὸν Ἑλληνικὸ Πολιτισμὸ καὶ στουε *ἀλιτήριους Ἕλληνας* ὅπως τοὺς ἀποκαλεῖ ὁ Κώδικάς του .
Αὐτὸς ὁ αὐτοκράτωρ καθιέρωσε τὸ θεσμὸ τοῦ *νονοῦ* . Ὁ νονὸς ἦταν κυριολεκτικὰ ἕνας χριστιανὸς πράκτορας , ποὺ τὸν ὅριζε ἀποκλειστικῶς ἡ ἐκκλησία καὶ ἀφιέρωνε τὴ ζωή του στὴν παρακολούθηση τοῦ βίου τοῦ νεοβαπτισθέντος νηπίου . Ἂν οἱ γονεῖς καὶ τὸ νήπιο δὲν τελοῦσαν τὰ χριστιανικά τους καθήκοντα τὸ κατέδιδε στὴν ἐκκλησία καὶ τότε τὸ παιδὶ καὶ οἱ γονεῖς θανατώνονταν χωρὶς δίκη καὶ δεσμευόταν ἡ περιουσία τους .
Ἡ βυζαντινὴ ταφόπλακα ἐπὶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ εἶχε πλέον ὁριστικὰ θεμελιωθεῖ . Ἑκατομμύρια Ἑλλήνων ἀφελληνίστηκαν ἢ κατακρεουργήθηκαν κάτω ἀπὸ τὴν χριστιανοβυζαντινὴ *Ἱερὰ Ἐξέταση* .
Ὁ Ἰουστινιανὸς :
Στὰ διατάγματα τοῦ ἀπαιτεῖ τὴν ἐκτέλεση αὐτῶν ποὺ ἐφαρμόζουν *...τὴν εἰδωλολατρία* (Corpus Juris Civilis)
Στὴν νομοθεσία τοῦ Ἰουστινιανοῦ *Codex Iustianianus* διαβάζουμε :
1.11.8 *Κανεὶς νὰ μὴν τολμήσει νὰ ἀποπειραθεῖ αὐτὰ ποὺ ἀπαγορεύεται στοὺς ἀνθρώπους ποὺ φυλάγονται ἀπὸ εἰδωλολατρικὲς δεισιδαιμονίες , γνωρίζοντας ὅτι διαιωνίζει πράξη , ποὺ ἀποτελεῖ δημόσιο ἔγκλημα . Θέλουμε τέτοιες πράξεις νὰ ἀποτραποῦν , ἔτσι ὥστε (ὁ ἔνοχος) (...) νὰ ἀποπεμφθεῖ ἀπὸ τὸ ἀξίωμά του καὶ νὰ μὴν χάσει μόνο τὴν περιουσία του (...) νὰ ὁδηγηθεῖ σὲ διαρκῆ ἐξορία* .
