
Για εναν Ελληνα,ειναι μεγαλη προσβολη να τον αποκαλεσουν "κοθορνο"(το υποδημα που μπορει να φορεθει ειτε στο δεξι ποδι ειτε στο αριστερο),δηλαδη εναν ανθρωπο που δεν εχει σταθερες αξιες και πεποιθησεις.Το μηνυμα των Ελληνων ειναι τρομακτικα απολυτο.Η ηθικη επιταγη της τραγωδιας ειναι οι "αμεταβλητοι νομοι".Σωκρατης,Αντιγονη,Περικλης,Αιας κ.τ.λ,μεχρι τελευταιας πνοης ειναι απολυτοι και καθετοι στις θεσεις τους.Η απολυτοτητα αυτη ομως δεν ειναι ενας αστοχαστος δογματισμος που τρεφεται απο καποια πιστη στο υπερφυσικο,αλλα στην πιστη πως υπαρχουν απολυτες σταθερες στον κοσμο.Οι νομοι ενος πολιτευματος,η ιδιωτικη περιουσια,η αποσταση μεταξυ θρησκειας και πολιτικης,ο σοβινισμος μιας μεσαιας ταξης,ολα αυτα ειναι αδυνατα σε μια κοσμοθεωρια υποκειμενικη.Οι Ελληνες δεν θα μπορουσαν να φτιαξουν ενα τοσο σημαντικο πολιτισμο βασισμενοι στο αληθες επιχειρημα του Πλατωνα βασει του οποιου "τα παντα ειναι σχετικα.."(Τον προλαβε τον Αινσταιν και την θεωρια της σχετικοτητας..)

Να λοιπον πως καρποφορουν οι τρομοκρατες και οι εκβιαστες στην κοινωνια μας.Εστω και ενας ανθρωπος να τασσεται υπερ των δολοφονων,η κοινωνια ειναι καταδικασμενη.Θυμιζω οτι σε χωρες οπως Ισπανια,Ιταλια,Γερμανια,Αγγλια,μετα απο καθε τρομοκρατικο χτυπημα σχεδον,υπηρξαν τεραστια συλαλλητηρια με εκατομμυρια κοσμο να συμμετεχει κατα της τρομοκρατιας.


Η σημερινή κοινωνία έχει εισέλθει σε μια φάση έντονης λειτουργικής
ΑπάντησηΔιαγραφήδιαφοροποίησης μεταξύ των διαφόρων σφαιρών του κοινωνικού πράττειν
(οικονομία, πολιτική, πολιτισμός, κοινωνικές σχέσεις, κλπ.), η κάθε μία
διέπεται από την δική της πρωτεύουσα και ιδιάζουσα σε αυτήν λογική (του
χρήματος στην οικονομία, της εξουσίας στην πολιτική, της αυτονομίας στον
πολιτισμό, κοκ), ώστε είναι δύσκολο να προσδιορισθεί μια κοινή ηθική
θεμελίωση που να τις συνέχει με τρόπο συνεπή και ομοιόμορφο. Γίνεται κατ’ αρχήν ευρύτερα αποδεκτό ότι ο άνθρωπος είναι
εξοπλισμένος με μια θεμελιώδη ηθική ικανότητα, γεγονός που του επιτρέπει
τον σχηματισμό ηθικών κρίσεων και αξιολογήσεων στην πολιτική και την
κοινωνική ζωή. Μπορεί ο Μακιαβέλι να διατύπωσε μια αμφιβολία για την
πρακτική χρησιμότητα και την ωφέλεια αυτών των κρίσεων, αλλά δεν
αμφέβαλε για την ικανότητα και τη διάθεση του πολιτικού όντος να
σχηματίζει και να εκφέρει τέτοιες κρίσεις.