ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

Περικλής Γιαννόπουλος
(Πάτρα 1870 – Σκαραμαγκάς 10 Απριλίου 1910)

Υπήρξε ένας από τους θεμελιωτές του Ελληνοκεντρισμού των αρχών του 20ου αιώνα. Ο πατέρας του κατάγονταν από το Μεσολόγγι κι η μητέρα του από την Βυζαντινή οικογένεια των Χαιρέτιδων. Στα 17 του εγγράφεται στην ιατρική σχολή Αθηνών αλλά σύντομα θα εγκαταλείψει την Αθήνα για να συνεχίσει τις σπουδές του στο Παρίσι.

Στην Ελλάδα, στο χώρο του πνεύματος (τέλη του 19ου αιώνα) αναπτύσσεται ελληνοκεντρική κίνηση με βασικούς αντιπροσώπους τους Κ. Παλαμά, Ν. Πολίτη, Ν. Καζάζη, Γρ. Ξενόπουλο, Α. Καρκαβίτσα κ.α. Η άσχημη υγεία του Περικλή Γιαννόπουλου, η έλλειψη χρημάτων κι ο θάνατος του πατέρα του τον υποχρεώνουν να εγκαταλείψει το Παρίσι. Το 1893, μετά από λίγους μήνες παραμονής στο Λονδίνο, επιστρέφει στην Αθήνα όπου εγγράφεται στη Νομική σχολή. Μεταφράζει και δημοσιεύει έργα των Ντίκενς, Πόε, Μπωντλαίρ, γρήγορα όμως στρέφεται στη μελέτη των Ελλήνων κλασικών και της ελληνικής ιστορίας. Οι απόψεις και τα έργα του δημοσιεύονται στον «ΝΟΥΜΑ», στα «ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ», στο «ΝΕΟΝ ΑΣΤΥ» και στην «ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ». Σκοπός του Γιαννόπουλου είναι η παρότρυνση των Ελλήνων να αποβάλλουν την ξενομανία, να ελληνοποιήσουν την ζωή τους, να συνειδητοποιήσουν τη δύναμή τους και να οδηγηθούν στην Εθνική Αναγέννηση. Στενοί φίλοι, θαυμαστές και συμπαραστάτες στον αγώνα του στέκονταν οι Δραγούμης, Παλαμάς, Ξενόπουλος, Καμπούρογλου, Γαβριηλίδης, Καμπάνης, Βώκος.

Το 1906 κυκλοφορεί το πρώτο του βιβλίο το «Νέον Πνεύμα», το 1907 κυκλοφορεί το βιβλίο «ΕΚΚΛΗΣΙΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΝ ΚΟΙΝΟΝ».
Άλλα σπουδαία κείμενά του:
Σύγχρονος Ζωγραφική (1902 – ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ).
Προς την ΕΛΛΗΝΙΚΗΝ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΝ (1903 – ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ).
ΞΕΝΟΜΑΝΙΑ (1903 – ΝΟΥΜΑΣ).
Ελληνική Γραμμή (1903 – ΑΝΑΤΟΛΗ).
Ελληνικό Χρώμα (1904 – ΤΟ ΑΣΤΥ).
Ελληνική Μουσική (1904 – ΤΟ ΑΣΤΥ).
Το τέλος της ζωής του το επιλέγει ο ίδιος, κάλπασε μ’ ένα άλογο στη θάλασσα του Σκαραμαγκά κι αυτοπυροβολήθηκε. Το πτώμα του βρέθηκε μετά από 15 μέρες στην Ελευσίνα όπου και ενταφιάστηκε.
…και έρχομαι να κάμω την εικόνα της σημερινής ζωγραφικής διότι θέλω από των πραγμάτων αναχωρών και επί των πραγμάτων σκεπτόμενος και δια των πραγμάτων βαδίζων να ομιλήσω έπειτα με τας πρώτας αυτάς χονδροτάτας αναλύσεις, να ομιλήσω περί της ελληνικής ζωγραφικής. Η δε ελληνική ζωγραφική είναι τμήμα του ατόμου το οποίον θέλω να ζωγραφίσω. Ο θέλων να ομιλήσει περί ενός ζητήματος ελληνικού αδιάφορον ποίου, ευρίσκεται ενώπιον απείρου κι ανυπερβλήτου δυσχερείας. Ο λόγος είναι η σύγχρονος πνευματική κατάστασις του τόπου μας, δηλαδή η κατάπτωσις και η απερίγραπτος σύγχυσις των ιδεών όλων…
«Η ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ»
Είναι αδύνατον να αρχίσει δημιουργία Ελληνικής ζωής ενόσω όλα τα πράγματα της ζωής από το πρώτον κουρέλι του λίκνου – και όλων των ιδεών – μέχρι του τελευταίου κουρελιού του τάφου, είναι ξένα.
Το κτύπημα της ξενομανίας είναι το πρώτον κίνημα, ο πρώτος αγών των ποθούντων να αγωνισθούν φιά μίαν αρχήν Ελλάδος.
Η ξενομανία είναι χωριατιά. Είναι προστυχιά. Είναι κουταμάρα. Είναι αφιλοτιμία. Είναι αφιλοπατρία. Και είναι ξιππασιά. Και είναι αμάθεια.
Αυτός ο ανώτερος, ο πλούσιος, ο ανεπτυγμένος, ο ταξιδευμένος, ο παντογνώστης, ο παντοκρίτης, ο ιατρός, ο δικηγόρος, ο πολιτικός, ο παππάς, ο δάσκαλος, ο καθηγητής, ο τραπεζίτης, ο έμπορος, ο άνθρωπος του πνεύματος, που επήγε εις την Ευρώπην και εγύρισε ξενομανής, είναι αμαθής. Επήγε κι εγύρισε κούτσουρον. Δι’ αυτό είναι ξενομανής.

Επήγε και εγύρισε χωριάτης δι’ αυτό είναι ξενομανής. Ό,τι είδε, ό,τι έμαθε δεν του εχρησίμευσεν εις τίποτε. Δεν εδιόρθωσε το κεφάλι, το εχάλαε. Δεν εφωτίσθη, αλλά ετυφλώθη δια πάντα. Δι’ αυτό είναι ξενομανής…
«Η ΞΕΝΟΜΑΝΙΑ»
Όταν η ξετσίπωτη Γύφτισα – η τωρινή Ρωμηοσύνη – πετάξει τα παληοχρώματά της και φορέσει τα χρώματα της γης της, τότε θα υπάρξει χροϊκώς Ελλάς…
«ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΧΡΩΜΑ»
Μη σας ξαφνίζει η χαμηλότης της γλώσσης. Κανένα γλωσσικόν κατέβασμα, δεν θα κατόρθωνε να ζωγραφίσει, την ποταπότητα των Ελλαδικών πραγμάτων…
Η ιστορία του αιώνος αυτού εγράφη υπό την χατζάραν των Κλεπτών και υπό το τακούνι των Βουλευτών. Και με ψεύδη δεν δημιουργούνται έθνη…
Πεθαίνετε διότι εσκοτώσατε το ΠΝΕΥΜΑ. Ενόσω δεν αναστηθή και αναστηλωθή το ΠΝΕΥΜΑ αδύνατον να αρχίση η υπάρχουσα Ζωντανή Ελλάς…
Εσκοτώσατε την ελληνικήν νεότητα. Και έθνος χωρίς νεολαίαν είναι άνοιξις χωρίς άνθη…
Κάτω η Ελλάς των ψήφων, των μισθών, των χαρτοπαικτών και των βουλευτών…
«ΤΟ ΝΕΟΝ ΠΝΕΥΜΑ»
Αν σκιάζεστε να σκεφθείτε ελεύθερα, αν φοβάστε να σταθείτε όρθιοι σαν άντρες, τότε ξαναβουτίσετε στο δασκαλοσυνταγματικό σας ροχαλητό…
Ντροπή σας να συζητάτε με τον σκυλόφραγκο αν η μακεδονική σας γη είναι δική σας γη. Και να τον πείσεις, δεν τον πείθεις τον ληστή. Ή μόνος ή με σμπίρους βαλτούς θα προσπαθήσει να σας πάρει κάθε γη. Οι πολιτισμοί που σας έμαθαν οι δασκαλοτσούσιδες, να προσκυνάτε μπρούμυτα, σας καμπανίζουν κατάμουτρα με άγρια χαστούκια. Η ΜΟΝΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΠΑΘΙ.
Και είναι ανήθικον και άσκοπον και το να σας δώσουν και το να δεχθείτε τι. Και να σας δώσουν, αν είστε σάπιοι, ο πρώτος δυνατός θα σας το πάρει. Το ηθικόν είναι αν είσθε σάπιοι, να σας ξεπατώσουν και να καθαρίσουν τη γη.
Φυλάτε τη γη σας και την τιμή της, μόνο με σπαθί. Πάψετε σαπιοδάσκαλοι και σαπιορήτορες – αναφορατζήδες – να εξευτελίζετε τη Φυλή. Πάψετε παλιόγριες τις κλάψες, τα σάλια, τα μελάνια και πιάστε το σπαθί. Τα πάντα στη ζωή – η φύσις το λέει – κατακτώνται με το σπαθί. Και έτσι είναι και μόνο έτσι πρέπει να είναι…
«ΕΚΚΛΗΣΙΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΝ ΚΟΙΝΟΝ»
Βιβλία για τον Περικλή Γιαννόπουλο:
ΠΕΡΙΚΛΗ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ ΑΠΑΝΤΑ – Εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψις – Αθήνα 1988
ΠΕΡΙΚΛΗ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ ΑΠΑΝΤΑ – Εκδόσεις ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ
ΕΚΚΛΗΣΙΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΝ ΚΟΙΝΟΝ – Εκδόσεις ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ – Αθήνα 1987
ΜΕ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ Νεοέλληνες πνευματικοί ήρωες – Εκδόσεις ΠΕΛΑΣΓΟΣ – Αθήνα 1998

ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ ΠΡΟΣ ΦΡΑΓΚΟΛΕΒΑΝΤΙΝΟΥΣ

«Δὲν θὰ κρίνετε Σεῖς οἱ Φράγκοι -τὰ χθεσινὰ Ἀγριογούρουνα- Ἐμᾶς, ἀλλ᾿ Ἐμεῖς θὰ κρίνωμε Σᾶς καὶ τὸν Πολιτισμόν σας.»